Driedaagse trekking in Nendaz, Zwitserland

Tip! Ontdek het avontuurlijke Wallis

Wandelen langs de grootste gletsjer van de Alpen, fabelachtig berglandschap, uitdagende huttentochten en mountainbiken door de ongerepte natuur - in het Zwitserse Wallis kan het allemaal. Wij dompelden onszelf onder in de couleur locale en hebben de mooiste tips en beschrijvingen voor jou verzameld in 5 artikelen:

• Sensationele wandelingen rondom de Aletschgletsjer 
• De mooiste dagwandelingen in de zomer in en om Nendaz 
• Dagwandeling Moosfluh - Riederfurka, met zicht op de Aletschgletsjer 
• Driedaagse trekking in Nendaz
• Fietsen in Wallis

Als een dof gebonk op de deur van Cabane Essertze klinkt, vliegt na een korte stilte alleen de bovenste helft open. In het donkere gat verschijnt het vriendelijke gezicht van Beatrice, de huttenwaard, ernaast de blije kop van Shannah, haar hond, allebei met hun hoofd helemaal naar achteren gekanteld. Voor hen op de stoep, in de stromende regen, staan twee Nederlanders van minstens twee koppen groter.

Binnen in de hut op de rand van de berg, opgetrokken uit opgestapelde keien en kromgetrokken houten bielsen, is alles warm en goed. We krijgen slippers om onze voeten geduwd, onze kleding wordt boven het kolenfornuis te drogen gehangen en behalve een warme harige knuffel van Shannah, een Berner bouvier trouwens, krijgen we van Carine een groot glas bessensap. Met z’n drieën beheren Beatrice, Carine en Shannah twee weken lang bij wijze van bardienst de berghut.

De eerste dag

Hoe de eerste dag van de driedaagse huttentocht door de vallei van Nendaz eruitzag? Als een ontsnapping aan de bewoonde wereld. Een verplicht ritje door het voorportaal van de hemel, zoals bij zoveel berghuttentochten waarbij je de eerste dag vooral hoogtemeters maakt. We begonnen aan de voet van de skilift in Veysonnaz, die in het laagseizoen alleen in het weekend operationeel is, klauterend de grashelling over, de flank met de houten vakantiehutten op. Vervolgens de almen met de klingelende koeien en geëmailleerde badkuipen, lieflijke schuurtjes in de schaduw van lijsterbessen, lege resorts, afgedekte sneeuwkanonnen, lege stoeltjesliften, fluitende marmotten, hoger gelegen bossen, schaterende spechten, uitzicht op de Matterhorn en Jungfrau en toen een paar uur later, toen de mist ónder ons en de wolken bóven ons samenpakten, ineens de eerste berghut.

Koeienverhalen

Het is het einde van het wandelseizoen en in de berghut in Essertze zijn we de enige twee overgebleven gasten. Alle tijd om ademloos te luisteren naar de koeienverhalen van Carine. De blauwe bessen die hier aan de vuurrode enkelhoge struiken groeien kun je eten, maar smaken lekkerder als je de koeienzeik er afspoelt, en de koeien die hier in de almen grazen, kunnen elkaar herkennen aan hun unieke belgeluid. Heeft een koe geen koperen klingel om zijn nek hangen, dan is dat reden genoeg om de ander te wantrouwen. Sowieso heeft het specifieke ras hier in de bergen, de Herens, trust issues. De humeurige dames vliegen elkaar op elk moment van de dag in de haren; Er wordt in het zand gestampt, stofwolken opgeworpen, de koppen met hoorns tegen elkaar aangedrukt en flink getrokken en geduwd. Totdat de een zich terugtrekt en de ander een plekje in de rangorde van de kudde stijgt. We zien de opstootjes vanaf het terras, waar de avondzon op ons wordt uitgestort, voor onze neus gebeuren.

Zelfgemaakte blauwbessenjam en explosieve wijn

Met een maag vol voelbaar gestolde kaasfondue zwaaien we onze drie nieuwe vrienden de volgende ochtend vroeg gedag. De tweede etappe van de Nendaz-trekking gaat over de Bisse de Chervé, maar om er te komen moeten we eerst de Mont Rouge (2.491 m) over, en de eindeloze goudkleurige almen af die vanaf de achterkant naar beneden rollen. We zijn in de hemel aangekomen en genieten van de besneeuwde vergezichten. We nemen alle tijd om de petieterige bloemetjes die langs onze voeten groeien, een naam te geven met onze plantenscanner – grasklokjes, vertakte leeuwentanden, sneeuwgentiaantjes. Als het restaurant aan de voet van de Mont Rouge vanwege een receptie gesloten blijkt te zijn, maken we van sneetjes brood en een vuist vol wilde, met zorg gewassen blauwe bessen een boterham met jam.  

Pas na het middaguur, op het punt waar de stoeltjeslift vanuit het dal in Siviez frisse wandelaars boven op de berg afzet, beginnen we aan de hoogstgelegen bisse van Wallis, die op geen enkel punt onder de 2.200 meter duikt.

Akelig mooi en akelig smal

Van het oude irrigatiekanaal dat ooit de akkerlanden op de hellingen bewaterde, is weinig meer te zien, maar we volgen wel plichtsgetrouw het verloop ervan. Een Nederlands koppel dat met de stoeltjeslift omhoog is gekomen, bereidt ons alvast voor: Eén: de tocht is ontzagwekkend mooi, en twee: het kan er soms akelig smal worden. Inderdaad slingert het pad iel en meanderend over de schouders van de berg heen, steeds dieper de vallei van Nendaz in. Meer dan eens wordt het pad gekruist door slurperige beekjes, nog vaker moeten we voorrang verlenen aan kopschuddende koeien. Na de zoveelste bocht in de verkoelende schaduw van geurende, overhangende naaldbomen, volgt eindelijk het uitzicht op het stuwmeer van Cleuson. Zó ongelofelijk blauw dat je bijna zou geloven dat je naar een ongelooflijke fata morgana staat te kijken. 

Als we de tweede berghut in het zicht krijgen, is het al zes uur geweest. Younes, de waard, staat boven op de rotspartij opvallend met zijn armen te zwaaien. We verontschuldigen ons voor onze slakkengang en steken hem schuldbewust een hand toe, waarna hij ons ontvangt met een berisping en een lach: ‘Als jullie er over een half uur nog niet waren geweest, had ik de helikopter laten komen. Maar vertel, wat drinken jullie?’

Ook bij Cabane St.-Laurent staat er een hele rij vacante slippers op ons te wachten. Nog een paar dagen en dan trekt Younes de voordeur van de berghut achter zich dicht voor tijdelijk onderhoud. Voor de laatste keer, na vijf seizoenen in de berghut boven het helderblauwe meer houdt hij het voor gezien. Beslipperd en voorzien van een fles bier neemt hij ons mee naar de voorraadkamer, een vochtige ruimte uitgehouwen in de rotsen waarin bouwvakkers die in de jaren veertig aan de dam werkten hun TNT bewaarden, en waar jaren later de lokale skiclub de berghut omheen zou bouwen. Zijn hand wijst in de richting van een rek met flessen wijn en génépi tegen de druipende achterwand. ‘Dat daar is mijn eigen verzameling, en ik was niet van plan om het weer mee naar beneden te nemen.’

In het vizier van de gier en opnieuw een race tegen de klok

Het stuwmeer dat we gisteren vanuit de hoogte onder ons zagen liggen, ligt nu aan onze voeten, en van dichtbij is de kleur nog lastiger te bevatten. Het pad dat we volgen daalt steeds verder af, totdat we aan het einde van het meer een strakke bocht naar links moeten maken. In een walm van zwevend wilgenroosjespluis steken we de dam over, een kaarsrechte weg van 420 meter naar de overkant.

Bij het stenen kapelletje dat de dambouwers op de hoek van de dam bouwden, zakken we zigzaggend langs de wand van de 87 meter muur naar beneden. Een poosje wandelen we onbekommerd door het bos, waar het najaar heel voorzichtig inzet met gele bladeren. Er wacht ons nog één laatste uitputtende beklimming vandaag: recht omhoog door enkelhoge struiken naar de top van de Basso d’Alou en van daar verder over een zaagvormige bergkam van puntige en onhandig opgestapelde rotsen naar de Dent de Nendaz (2.463 m).

Leunend tegen het kruis kijken we uit op de vallei. Met een gier rondjes zwevend boven onze hoofden, laten we de reikwijdte van de Nendaz-trekking op ons inwerken. Voor ons ligt de route als een lasso rondom de bergen, van begin tot eind. Links herkennen we de skiresorts van Veysonnaz, de Mont Rouge, de gouden almen, meer naar rechts het restaurant bij de skilift van Combatseline, de Bisse de Chervé, het Cleusonmeer, daarboven Younes zwaaiend met zijn armen, een fles wijn in elke hand. Dan de damwand, de bossen, de steile weg omhoog en het kartelige, wispelturige, puntige pad over de kam tot aan hier, tot waar onze wandelschoenen lichtgrijs en stoffig van het gruispuin geparkeerd staan.

Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met Zwitserland Toerisme.