icon-mouse icon-mountain icon-facebook icon-instagram icon-pinterest icon-twitter icon-youtube icon-close icon-zoek icon-triangle-left icon-triangle-right icon-ebike icon-hond icon-gezin icon-zwaarte icon-gps icon-trein icon-comfort
Image
Brug bij binnekomst park Torres op de achtergrond
Routes

Torres del Paine, Circuito O

  • 20 mei 2016
  • Door: Willem van der Bilt
  • Fotografie: Willem van der Bilt & Wijmke Frens

Vanwege de constante uitzichten op de typerende granieten torenspitsen is het geen verrassing dat de meeste wandelaars in Torres del Paine voor de 'W' trekking gaan. Echter, tussen de eindjes van deze beroemde trekking schuilt een niemandsland vol uitgestrekte oerbossen, brede rivierdalen en enorme gletsjers. Wild of niet, dit gebied is prima ontsloten door de goed gemarkeerde 'O', waarlangs ook bemande hutten en campings gelegen zijn. Op flinke dagafstanden, dat wel; deze pittige trekking laat zich namelijk niet zomaar bedwingen. Op Pad reporter Willem van der Bilt bericht.

Image
Torres-del-Paine-circuito-o-1

Zomersneeuw

Onderweg naar mijn eerste kennismaking met beroemde de torenspitsen ofwel Torres begint het plots flink te sneeuwen. Het mag dan hoogzomer zijn, Antarctica ligt toch niet zo heel ver weg. Maar even zo snel draait het weer om: wanneer ik de volgende ochtend mijn tent open rits, schijnt het zonnetje volop. Dit eerste deel van de O is een relaxed opwarmertje: de temperatuur tikt de 20 graden aan. Het pad is breed, vlak en meandert langs de Rio Paine, een ijskoude en diepblauwe gletsjerrivier die verraadt dat het stroomopwaarts avontuurlijker wordt. Maar het hoogtepunt van vandaag is het eindpunt, camping Serron. Met weidse uitzichten over ver gelegen pieken, die in het avondlicht roze oplichten, lijkt het alsof ik me in een natuur documentaire bevind.

Image
Torres-del-Paine-circuito-o-2

Echte werk

Nog geen tien minuten vanaf Serron, na het ronden van een bergruggetje, sta ik plots oog in oog met het echte werk, de ijzige pieken in het hart van Torres del Paine nationaal park. Een woest moraine landschap wacht, en in de verte lonkt Dickson gletsjer, waar de Paine rivier ontspringt. Vanaf daar begint de taaie klim naar het breekpunt van de O, de Gardner pas. Laat je niet misleiden door de bescheiden hoogte van 1.200 meter boven zeeniveau: in deze contreien groeit niets en ligt zeker tien maanden per jaar sneeuw. Maar de echte uitdaging hier zijn de gletsjerwinden die met hoge snelheden door de col worden geperst. Op een slechte dag blaast die de kiezels over de grond. Dit is geen kinderspel. Schier eindeloos zigzagt het pad omhoog door een stenige woestenij.

Image
Grey gletsjer.
Grey gletsjer.

Pisco Sour

Dan de eerste blik naar de andere kant: mijn hart slaat een slag over, zo'n ijsmassa heb ik nog nooit eerder gezien. De Grey gletsjer strekt zich liefst 26 km uit, in alle mogelijke variaties blauw en grijs, een constant veranderend pallet in het waterige zonnetje. Het ogenschijnlijk gladde oppervlak wordt her en der doorbroken door spleten waar een flat in kan verdwijnen. Ik geef mijn ogen goed de kost om me te motiveren voor de volgende etappe: een eindeloze mars, eindeloos omlaag en omhoog door dicht begroeid terrein. Daarnaast word je, als kers op de slagroom, nog getrakteerd op een aantal luchtige passages en zeer wiebelige hangbruggen met bizarre overspanningen. Maar wanneer al deze hindernissen genomen zijn, wacht het comfort van de Grey hut. Warme douches, heerlijk eten en de nationale cocktail van Chili, de Pisco Sour. Wat wil een mens nog meer.

Praktische informatie

Net als voor de W worden de hutten en campings van het O circuit beheerd door twee organisaties beheerd: Fantastico Sur en Vertice Patagonia.