Op huttentocht door het Stubaital

Langs de klaterende bergbeek omhoog

De eerste dag wandel ik, na een goede nachtrust in een fijn hotel in het plaatsje Kampl, vanuit het dal naar de Dresdner Hütte. Ik kan natuurlijk de gondel nemen, die links van me moeiteloos tientallen mensen tegelijk de berg optilt, maar dat voelt als valsspelen. Dus ik trek mijn rugzak nog wat vaster om mijn heupen en begin aan de klim langs de klaterende bergbeek omhoog. Ik krijg er geen spijt van. Het frisgroene gras om me heen en het geluid van het stromende water geven me energie. Zo nu en dan stop ik even om te genieten van het uitzicht op het Stubaital onder me. Ik doe lekker rustig aan en na ongeveer twee uur zie ik het dak van de hut, op 2.308 meter hoogte, verschijnen.

Rugzak van 40 liter

Het is nog vroeg als ik me bij de huttenbaas meld en mijn slaapzak op het stapelbed achterlaat. Normaal gesproken voldoet een lakenzak, maar vanwege corona gelden er andere regels. Naast die slaapzak heb ik mijn rugzak van veertig liter alleen de hoognodige zaken gepropt, zoals een regenjas, wandelkleding voor vier dagen, wat shampoo, toiletartikelen en natuurlijk een paar liter water en wat voedzame mueslirepen. Alles bij elkaar hangt er toch een aardig gewicht op mijn rug. Ik ben dan ook opgelucht als ik 's middags met een bijna lege tas naar de Egesengrat klim, de 'huistop' van de Dresdner Hütte. Als ik vanaf 2.631 meter hoogte over het Stubaier Hauptkamm uitkijk, voel ik het kriebelen in mijn buik. De komende dagen ga ik hier wandelen. Mijn huttentocht is nu echt begonnen.

Gemoedelijke sfeer

Hutten worden ze genoemd. Maar ik kom er al snel achter dat die benaming de lading niet helemaal dekt. Ik vind het woord 'hut' niet bepaald passen bij de bijzondere berghotels op spectaculaire plekken in het Stubaier hooggebergte. Bij een hut denk ik aan een tochtige houten bouwval met een donkere, vervallen inrichting. Niets is minder waar. Het is schoon in de Dresdner Hütte, ruim en ik krijg er een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Ja, ik slaap met meerdere mensen tegelijk op een kamer, in een stapelbed en deel ook de badkamer en de wc met ze. Maar dat zorgt eerlijk gezegd voor een gemoedelijke sfeer. We delen de liefde voor de bergen met elkaar.

In de eerste zonnestralen

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. In mijn kamer gaat om zes uur de eerste wekker af. Ik draai me nog een keer om, maar slapen lukt niet meer. Gevolg is dat ik al om half 8 's morgens de eerste stappen zet, op weg naar de Sulzenauhütte. Helemaal geen straf. Wolken bedekken het dal onder me en in het licht van de eerste zonnestralen klim ik richting Peiljoch. Het is een smal pad en soms een ruige steenvlakte waarbij ik al mijn aandacht nodig heb. Staalkabels bieden zo nu en dan hulp om de berg op te klauteren.

Nadat ik de Peiljoch op bijna 2.700 meter gepasseerd ben, openbaart zich een spectaculair uitzicht op de Sulzenauer gletsjer. In het meer eronder drijven enorme ijsbrokken. Mijn mond valt open. Zoiets prachtigs heb ik nog niet vaak gezien. Ik ga op een kei zitten en geniet lange tijd van het panorama. Ondertussen laat ik me inhalen door andere wandelaars. Stuk voor stuk reageren ze net zo verheugd als ik over de schoonheid van het gletsjermeer.

Murmeltieren

Als ik 's middags met mijn e-reader op de houten bank met zachte kussens in het restaurant van de Sulzenauhütte neerplof, komt Andreas bij me zitten. Hij is 69 jaar oud en wandelt, net als ik, van hut naar hut. 'Hast du die murmeltieren gesehen?' Hij heeft direct mijn aandacht. Ik leg mijn e-reader aan de kant en kijk hem verlekkerd aan. Nee, dat heb ik niet, maar ik wíl ze wel heel graag zien. Hoewel ik al intens geniet van mijn avonturen in dit hooggebergte, staat het zien van murmeltieren nog wel onaangevinkt op mijn verlanglijstje. Andreas laat een filmpje zien op zijn telefoon. Daar dartelen inderdaad twee bergmarmotten in het rond. Ik voel een steek van jaloezie. ‘Als je ze hoort fluiten, moet je gaan zitten en geduld hebben’, legt hij uit. ‘Dan komen ze na een minuut of tien vanzelf uit hun holletje’. Ik heb een missie.

Staalkabels

De volgende ochtend ben ik weer vroeg uit de veren en wandel ik al voor dag en dauw richting de Maierspitze. Onderweg passeer ik de bijna surrealistisch blauwe Grünausee waar ik een paar happen neem van mijn meegekregen lunchpakketje. Ondertussen tuur ik in het rond, maar bergmarmotten laten zich niet zien. Ik vergeet mijn missie snel als ik verder klim naar de top en even later langs een steile afdaling, met behulp van staalkabels en over losse stenen, afdaal naar de Nürnberger Hütte. Daar tref ik 's avonds Andreas weer aan bij het avondeten. Enthousiast vertelt hij over de knaagdieren die hij vandaag opnieuw heeft gespot. Ik denk dat ik iets verkeerd doe.

Twee bergmarmotten

Het voelt als afscheid nemen wanneer ik de volgende ochtend de schilderachtige berghut achter me laat en flink afdaal naar het dal. Om me heen maken de ruige rotsen plaats voor groene weides en dichte bossen. Als ik vlak voor het einde van de wandeling een grasveld oversteek, zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Twee bergmarmotten tuimelen vrolijk over elkaar heen en maken zich dartelend uit de voeten zodra ze me zien. Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. Volmaakt tevreden loop ik naar de bushalte om te wachten op de bus die me terug naar het hotel in het dal brengt.