De GR11: wild, ruig en ongerept

Half juni ’22 sta ik aan de start van mijn GR11-avontuur. Met minimale bepakking – ik ben van plan te gaan fast-hiken – vertrek ik in de richting van het oosten. Op naar de eerste beklimming. Waar het eerst nog glooiend begint in Baskenland en het eerste deel van Navarra, kom je na zo’n 100 kilometer de eerste serieuze beklimming tegen. Ik ben thuis, zo voelt het. Helemaal in mijn element begeef ik mijzelf al fast-hikend door de bergen.

Omdat ik geen tent bij me heb – ik wil zo licht mogelijk zijn – slaap ik in hostels, B&B’s, hotels en refugio’s (bemande berghutten). Zoals altijd heb ook nu niets geregeld en is het elke keer een verrassing of er plek voor me is. Aangezien ik alleen, flexibel en niet veeleisend ben komt het meestal goed. Zo niet, dan loop ik naar een volgende mogelijkheid.

De natuur hier is overweldigend. Ik raak mezelf vaak volledig kwijt in de ongereptheid van de Spaanse kant van de Pyreneeën. Het is eigenlijk niet goed te beschrijven, toch ga ik een poging doen om je mee te nemen in deze beleving.

Alleen onderweg

Over het algemeen loop ik solo, ingesloten door bergen en rotsformaties, groene landschappen, ik loop over trails, rotsachtige ondergronden, door natte graslanden, gepaard met een strakblauwe lucht, af en toe een wolkje, de zon die aangenaam brandt op mijn huid en een windje dat voor de nodige verkoeling zorgt.

Op de achtergrond het belgeluid van koeien en paarden, reeën met hun jongen, gemzen, als je geluk hebt een moeflon en af toe de stem van een medehiker die gedag zegt. Ik voel me één met de natuur. Geen enkele noemenswaardige afleiding. Alleen ik en al het natuurschoon om me heen. Het is overweldigend. Het is puur.

Het plan is om de hele route af te leggen. Helaas moet ik na zo’n 370 kilometer al huiswaarts. Ik heb de afgelopen tijd fysiek te veel gedaan en mijn lijf laat mij dit duidelijk weten. De GR11 loopt niet weg en ik zal zeker terugkomen.

Back on (the GR11) track

Het is begin augustus van 2023 als ik in Lourdes (F) uit de bus stap. Ik ben terug in de Pyreneeën. Nu alleen nog even naar de Spaanse kant hoppen om daar de GR11-trail weer op te pakken. Dit keer heb ik een tent mee om maximaal flexibel te zijn. Ik ga onverwachts en in augustus. Ik hoef dus niet eens te proberen of er nog plek is in refugio’s, die zijn in deze periode bijna altijd al vroeg in het seizoen volgeboekt. Daarbij komt dat ik veel wil gaan wildkamperen. Boven de 2.000 meter is dit toegestaan en ik heb de uitrusting bij me die daarvoor geschikt is. Ik ga voor nog meer beleving, nog meer de natuur ervaren.

De aanloop vanaf Lourdes is saai. De lage Pyreneeën in Frankrijk zijn duidelijk niet voor mij gemaakt; het is zinderend heet, toeristisch en inspiratieloos. Gelukkig kijk ik uit op het imposante bergmassief waar ik op de vierde dag los mag. Ik pak een deel van de HRP (Haute Route Pyrenees) en mag meteen genieten van steile beklimmingen, dalingen, bergmeren, technische ondergronden, watertjes en prachtige vergezichten. Ik ben weer thuis. Ik heb dit echt gemist. Het wordt mij steeds duidelijker, ik ben niet gemaakt voor het vlakke Nederland.

Als ik aan de Spaanse kant van de Pyreneeën kom, pak ik de GR11-trail weer op waar ik haar net iets meer dan een jaar geleden verlaten heb. Hier zie ik ook weer mijn Spaanse vriend. We lopen de eerste week samen. De natuur, het gebergte en alles wat daarbij hoort imponeert ons beiden. Met enige regelmaat staan we onszelf te vergapen aan al het moois wat de Spaanse Pyreneeën te bieden heeft.

We zien af, zwemmen in bergmeren en zoeken idyllisch plekjes om te overnachten. Ik ben helemaal in mijn element. Het weinige eten – er is in dit deel van de Pyreneeën gewoonweg weinig – in combinatie met kamperen in het wild past helemaal bij me. Ik geniet intens. Mijn amigo gaat na zes dagen weer huiswaarts en ik trek solo verder.

De centrale Pyreneeën

Daar waar de natuur echt ongerept is, de vergezichten onvoorstelbaar mooi, bergmeren helder, riviertjes stromen met schoon bergwater, wilde dieren er thuis zijn en je als mens te gast bent. Hier loop ik met nog meer respect voor alles wat er groeit, bloeit en leeft. Ik ben hier klein, kwetsbaar en heel erg thuis.

Om hier te komen en het echt te beleven moet je lopen, klimmen, dalen en je in het zweet werken. Alleen dan kun je, mijns inziens, echt dit gedeelte van de Spaanse Pyreneeën beleven, voelen, ruiken, het respecteren en in je hart sluiten. In mijn hart zit het inmiddels, diep, heel diep.

Aan het einde van dit gedeelte kom je door Andorra. Vraag het mij en je krijgt als antwoord: “Heel snel doorheen trekken.” Hier gaat de route vooral door letterlijk in beton gegoten toerisme, een enorm contrast met de omgeving ervoor. Te groot en niet uit te leggen. Hier zouden ze de route aan moeten passen, zodat ook dit deel GR11-waardig gaat worden.

Na Andorra is het nog één etappe genieten van het massief en dan is het op naar Punta Cap de Creus, het eindpunt van mijn trip. Mooi, zeker. Maar minder mijn buitenspeelgebied. Het is hier in dit deel veel van hetzelfde en er is een stuk meer te belopen asfalt. Wat ik de routemakers wel mee moet geven – en dit siert ze – tot aan zee blijft het klimmen en dalen. Sowieso typerend voor de GR11; je klimt en daalt constant en vaak het maximale verschil. Ik houd ervan. Het is extra uitdagend.

Doen?

Zeker! Het is een absolute aanrader. Een eigen GR11-avontuur gun ik iedereen. Het zal je verrassen, je zult het vervloeken, intens genieten en onder de indruk zijn. Het zal je, als je jezelf eraan overgeeft, maximaal avontuur doen beleven. Het zal intens zijn en je vaak het gevoel geven dat je leeft.

Kortom, loop de GR11-trail, beleef het en je zult avontuurlijk leven zoals ik doe absoluut meer gaan snappen en mogelijk zelfs gaan omarmen. Ik gun jou in ieder geval je eigen GR11-avontuur.