Fietsroute Rondje Drenthe

Nummer 53

Bij aankomst op P&R station Meppel blijven we nog maar even in de auto zitten. Het regent dat het giet. De voorruit beslaat, de meegenomen kan koffie maken we hier maar vast soldaat. De regenjacks gaan aan, de fietsen van de auto en de GPS gestart. We gaan beginnen, vier dagen lang trappen we door het Drentse land. De meeste druppels vallen ernaast, maar dat het na een uurtje stopt met regenen is toch wel erg lekker. Net na Havelte sturen we het Holtingerveld in. "Kijk nou! Onze eerste." Ik ben meestal gefocust op het zien van dieren, maar moeders heeft iets anders gespot. Nummer 53, ons eerste hunebed. En meteen een joekel. Dat twintig meter verder meteen nummer 54 staat haalt wat van de charme af, maar goed, twee is beter dan geen. Via Wapserveen schieten we richting Frederiksoord, een flinke uitsmijter ham-kaas is de beloning.

Orde en Tucht

In dit stuk van Drenthe is het een aaneenschakeling van heidevelden, stukken bos en weilanden. We verbazen ons over de ruimte die de karakteristieke boerderijen hebben. Ook over de hoeveelheid lintjes om de eiken overigens. Dat we na vier dagen fietsen geen jeukplek hebben is een wonder, in deze periode is de eikenprocessierups goed vertegenwoordigd hier. Via Diever steken we door naar Oude Willem. "Waar is iedereen?" De route leidt over verrassende kleine paadjes, andere fietsers zien we nauwelijks. Een kudde schapen kijkt ons verbaasd na, we zijn duidelijk de eersten vandaag. Balancerend op de grens met Friesland koersen we naar Smilde, 'pakken' het natuurgebeid Fochteloërveen nog even mee en voor we het weten zit de eerste 80 kilometer erop. Het 'gevangenisdorp' Veenhuizen is bereikt. Bij Bitter en Zoet slapen we heerlijk en eten we fantastisch.

Haasje over

Een paartje ooievaars staart ons na vanaf hun hoge nest, we gaan verder noordwaarts.  De omgeving leent zich enorm voor wildlife, maar behalve wat haasjes zien we niet veel. Ruimte, bomen en water, dat zijn de toverwoorden van vandaag. En olifantenpaadjes. Van die kleine smalle zanderige paadjes, ik hou ervan. Je waant je midden in de natuur en de keren dat we afstappen is het stil. Echt stil. "Tijd voor koffie!" Moeders is duidelijk, maar we moeten wel eerst op zoek. Doordat de route zo 'groen' is, passeren we de meeste dorpen en dus ook de horeca. Als we bij het Paterswoldsemeer aankomen, schieten we iets van de route af. Koffie met gebak. Schampten we gisteren de grens met Friesland, vandaag kijken we regelmatig Groningen in. Vanaf hier is het zuidwaarts, Exloo is de bestemming.

Koninginne-etappe

“Gaat mijn accu dat wel redden, 100+ kilometer?” Tja, mijn benen zullen het wel volhouden, maar tijdens de koffiestop is moeders druk in de weer met haar accu. “Elk streepje erbij telt!” De ANWB Fietsen app bood uitkomst, de horecagelegenheden met oplaadmogelijkheid zijn legio en dus zitten we relaxed. Ook tijdens de uitsmijter in Zuidlaren pakken we weer wat accuvoorraad mee. Wederom is de route een aaneenschakeling van verrassende tussendoorpaden, uitgestrekte uitzichten en stille fietspaden door de weilanden. Bezorgde thuisblijvers appen of het weer niet te slecht is, in het midden van het land blijkt het helemaal los te gaan, maar wij peddelen heerlijk verder onder een waterig zonnetje.

Toch verandert het weer plotseling. Op de open vlakte rond Buinen, steekt een harde wind op en de hemel wordt zienderogen zwarter. We zetten een tandje bij en proberen de bewoonde wereld van Buinen te bereiken. In de eerste spetters van de dag, stappen we na 95 kilometer Brasserie Byzonder binnen en onder het genot van een welverdiend biertje slaan we de weersomslag gade. “Wij zitten hier veilig, we zitten hoog”, de eigenaresse maakt zich geen zorgen. Drie kwartier verder lijkt het ergste achter de rug, regenjasje aan, blik op oneindig en in gestrekte draf schieten we via verlaten bospaden over de laatste zeven kilometer van de dag. In Exloo staat ons luxe onderkomen voor de nacht.

Recht zo die gaat

Na een heerlijke nacht en dito ontbijtbuffet gaan we de grens opzoeken. Via Nieuw Weerdinge, Klazienaveen, langs het ‘Veenpark, Wereld van Veen’. Heb je tijd over? Dan is een bezoek aan dit park zeer de moeite waard, het geeft je een extra inzicht in Drenthe en haar veengebieden waar je doorheen fietst. Door nu, onder de A37 door naar Zwartemeer. Het voelt hier al aardig Duits. En dat kan kloppen, volgens de GPS rijd je hier een kilometer of acht precies op de grens. Daar merk je overigens niets van, beter is het dan ook om je blik naar rechts te richten. Het natuurgebied van Bargerveen is een heerlijk uitgestrekt veengebied waar je naar blijft kijken. Dat kan ook, het fietspad waarop we fietsen is kaarsrecht en opletten is vandaag niet nodig. We zijn de enigen op dit indrukwekkende gedeelte van het Rondje Drenthe. We onderdrukken de drang om de fiets te parkeren en een van de bewegwijzerde wandelroutes op te stappen, we trappen door. Een paar kilometer lang fietsen we verkeerd, althans een smalle beek scheidt ons gedurende vijf kilometer van Nederland. Gelukkig kunnen we via een brug ons kikkerlandje weer in.

Aquamarijn

De tegenwind maakt het ons niet makkelijk, al gauw hebben we een traptempo wat doet denken aan het tempo van de honderden ‘ja-knikkers’ in dit gebied. Bijzonder, niet direct mooi, maar bijzonder is het zeker. De kilometers beginnen inmiddels te wegen. Aan het einde van de derde dag met een flinke tegenwind is het afzien langs het Stieltjenskanaal. Gelukkig is de finish nabij, het ultiem gastvrije Aquamarijn is ons eindpunt voor vandaag. Al zittende voor ons ‘eigen huisje’, met de ogen dicht, luisteren naar de stilte onder het genot van een heerlijk koud pilsje, komt de dag nog even voorbij. Drenthe blijft boeien, benieuwd naar morgen.

Het hoog(s)tepunt

Het hoogste punt van de trip staat op de planning. De eerste dertig kilometer volgen we de route van het Rondje Drenthe nog. We krijgen geen genoeg van de typische boerderijen, de ieniemienie dorpjes en de weidsheid om ons heen. Net na Nieuwlande drinken we een heerlijk bakje koffie op de camping ‘Tussen de Wieken’. Hier verlaten we de route en gaan noordwaarts.  Op naar de ‘nieuwste’ attractie van Drenthe, de Col du Vam. Moeders durft de beklimming niet aan met de leeglopende accu, zelf kan ik de verleiding uiteraard niet weerstaan. Op twee van de drie mogelijke beklimmingen laat ik mijn zweetdruppels achter. Voor de mountainbike route kom ik nog een keer terug.

We ruiken de stal. Voor een mooie afsluiter van deze trip kiezen we niet voor de snelste weg richting Meppel, maar trotseren de noordenwind nog een paar extra kilometer. Bij Spier stoempen we de A28 over en vanaf daar vliegen we zuidwaarts over het Dwingelderveld. Wederom valt de rust op, Drenthe wordt veelal genoemd als ideale fietsprovincie, we kunnen niets anders dan dit beamen, maar dan verwacht je ook drukte. We waanden ons ‘alleen op de wereld’, alle ruimte en tijd om te genieten van letterlijk alle hoeken van Drenthe.

Meer info.

Wij maakten deze trip op basis van GPS gegevens van de Drentse Fietsers. Neem een kijkje op hun site, de Drentse Fietsers zijn continu bezig om de route mooier en beter te maken. Hele betrokken routemakers. En natuurlijk voor alle toeristische informatie betreffende Drenthe kun je kijken op de website: www.drenthe.nl

Voor specifiekere informatie over de door ons gebruikte overnachtings- en lunchadressen, schroom niet om een reactie achter te laten.