Ontdek de wonderlijke natuur in de Sächsische Schweiz

Alsof het landschap onder een stolp staat. Dat is het eerste wat je denkt als je na achthonderd kilometer rijden in dit stukje Duitsland dicht bij de Tsjechische grens staat.

Terwijl heel Europa na de tweede wereldoorlog onnoemelijk is veranderd, lijkt het alsof een teletijdmachine ons heeft teruggeflitst naar het Oost-Duitsland van 75 jaar geleden. Geen fabriek te zien. Geen kerncentrale. Geen drukke autoweg in de wijde omgeving te bespeuren. Enkel idyllische natuurdecors en een van de meest iconische rotsenpartijen van heel Duitsland. Rond de stad Dresden in de deelstaat Saksen vind je een paar van de mooiste plekjes. Aan de oostkant ligt het met rotsen bedekte nationale park Sächsische Schweiz, vlak bij de grens met Tsjechië. Bijnaam: ‘Saksisch Zwitserland’, en als je het landschap bekijkt weet je meteen waarom.

Voetveer zonder haast

Ook in het schattige dorpje Kurort Rathen waar we logeren, heeft de tijd stilgestaan. We laten de auto achter, want ons hotel is enkel te voet bereikbaar met het veer dat gebruik maakt van de stroming, en dat de beide oevers van de Elbe sinds eeuwen met elkaar verbindt. Als we ons even opwinden omdat we vijf minuten op dat veer moeten wachten, beseffen we het meteen: dit heeft allemaal geen zin hier. Hier móet je vertragen, want dit is slow travel ten top. In Kurort Rathen heeft de natuur het voor het zeggen. We trekken onze wandelschoenen aan en volgen in het dorp het goed gemarkeerde wandelpad richting de Bastei-rotsen. Algauw zien we de eerste flanken oprijzen tussen de boomtoppen. Door een sprookjesachtig woud gaat het steeds steiler omhoog. In het midden van het bos klinkt plots gezang: iemand die aan de kant van het wandelpad zomaar volksliedjes staat te zingen! Zoiets maak je toch alleen in Duitsland mee?  Even later volgt de beloning: een majestueus uitzicht op de rivier de Elbe. Boven op de rotsen hebben we ook een perfect uitzicht op de Felsenbühne, het immense theater in de rotsen waar in de zomer de opera ‘De Toverfluit’ van Mozart wordt opgevoerd. Wat een prachtig en dramatisch landschap. Elke rots heeft een naam, van ‘de locomotief’ tot Mönch, en overal zien we rotsklimmers aan het werk. Even later lopen we over de Basteibrug, omringd door de rotsen die de Bastei vormen. In 1824 werd een houten brug gebouwd om de talrijke bezoekers op te vangen die deze schilderachtige landschappen wilden komen bewonderen. De huidige zandstenen brug dateert uit 1851 en is nog altijd even overweldigend als toen. Omringd door gigantische granieten rotsblokken waan je je bijna in een scène uit Lord of the Rings, enkel de Hobbits ontbreken.

Klauteren in Pfaffenstein

Maar we willen het nog avontuurlijker, en dus rijden we verder naar Pfaffenstein in het Elbsandsteingebirge. Deze diepzwarte, platte tafelbergen bij de grens met Tsjechië zijn nog een stukje steiler, maar vormen een prachtig wandeldecor voor wie goed ter been is.

Met Nationaal Park-ranger en biologe Daphna beginnen we aan halfuur durend klimmetje langs trappen en tredes, terwijl ze weetjes over paddestoelen en het dierenleven strooit als waren het broodkruimels in een Grimm-sprookje. Af en toe moeten we ons zo smal mogelijk maken, als we een extra smalle kloof passeren of ons langs een laddertje door een kleine doorgang wurmen. Qua avontuurlijke exploratie kan het tellen. ‘Ook kinderen vinden dit parcours geweldig leuk omdat het zo gevarieerd is’, zegt Daphna. Steil door de rotsen belanden we op een groot plateau, op 434 meter hoogte in het natuurpark. Het stikt er van de grotten, en we klauteren en klimmen langs nauwe doorgangen en spelonkjes om binnenin een kijkje te nemen. Het is er zo koud als in een kelder. Boven onze hoofden duikt een zeldzame slechtvalk op, die met een snelheid van 300 meter naar beneden duikt als hij een prooi ziet. Er zijn veel locals die hun weekend doorbrengen in dit fenomenale landschap, en aan ‘boofen’ doen. Dat wil zeggen: slaapzak mee, en gewoon je bed maken onder een overhangende rots en overnachten in de vrije natuur. Heerlijk!

Kuieren in Meissen

Wie heeft nog nooit porselein uit Meissen gezien, getooid met het logo van de blauwe gekruiste zwaarden van de Saksische vorst? Het ‘witte goud’ zette Meissen op de wereldkaart. Maar door de vele historische gebouwen is het charmante stadje ook een lust om in rond te lopen. Meissen was lange tijd de hoofdstad van de Saksische vorsten, en als we door de kronkelende oude kasseistraatjes lopen voelen we aan alles dat dit een oord vol geschiedenis is. De 13de-eeuwse Dom is ronduit imposant, als je de heuvel opwandelt vanaf de markt bereik je de 15de-eeuwse Albrechtsburg. Het voormalige koninklijk paleis is de plek waar het porselein oorspronkelijk werd gemaakt, troont hoog boven de stad en biedt een schitterend uitzicht op de Elbe. Meissen is helemaal bezeten van porselein. Zelfs de klokken van de Frauenkirche zijn gemaakt in de beroemde porseleinfabriek. Grappig: de spilzieke koning August de Sterke kwam altijd geld tekort en liet dus een ‘goudmaker’ naar zijn paleis komen om via een toverformule goud te maken. Goud maken lukte niet, maar de alchemist ontwikkelde in 1708 wél een receptuur voor het fabriceren van wit porselein. En dat bleek een gouden zet! De Albrechtsburg in Meissen werd uitverkoren om het ‘witte goud’ te maken, en tot 1864 was in het paleis de porseleinmanufactuur gevestigd. Tegenwoordig ligt de Staatliche PorzellanManufaktur niet meer op de heuvel maar in het dal, en je kunt ze nog altijd bezoeken, ook met een Nederlandstalige audiotour.

Wijnproeven bij de prins

Vlak bij de stad Dresden, tussen Meissen en Pirna, ligt aan de Elbe een van de belangrijkste wijngebieden van Duitsland. In het Elbedal wordt al 850 jaar wijn gemaakt, maar ten tijde van het DDR-regime raakte het gebied in verval omdat wijn enkel voor de communistische elite was weggelegd. Het duurde tot na de Duitse hereniging voor de regio nieuw leven werd ingeblazen. Overal in de streek vind je nu wijndomeinen waar jonge en dynamische wijnmakers het heft in handen hebben genomen. Het kunstig aangelegde Schloss Wackerbarth in Radebeul is nog altijd staatseigendom, omringd door steile wijnhellingen en kunstig aangelegde terrassen. Het ‘belevingswijngoed’ organiseert het hele jaar door events, rondleidingen door het productieproces en workshops om het Saksische wijnerfgoed te bewaren. Dé trots is de Winzersekt, de Saksische schuimwijn die in 15 verschillende varianten verkrijgbaar is. (www.schloss-wackerbarth.de)

Weingut Schloss Proschwitz Prinz zur Lippe is zo sjiek als het klinkt. Op het erf lopen we prins Georg himself tegen het lijf. De charmante, gepassioneerde zestiger laat ons op het terras onder de kastanjeboom proeven van de witte wijnen die hij maakt met druivensoorten als Elbling, Weissburgunder en Spätburgunder. Die druivensoorten gedijen goed in de bodem van kalk en graniet op de oevers van de Elbe. Voor de tweede wereldoorlog runde zijn familie een immens wijngoed, maar dat werd door de DDR-regering in beslag genomen. De voorbije jaren kocht de prins al die wijngaarden weer terug, en nu runt hij met 90 hectare wijnranken het grootste privéwijngebied van Oost-Duitsland. Ook het kleine wijngoed Schuh is een aanrader. De jonge Katharina Schuh en haar broer Matthias namen een paar jaar geleden het 5 hectare grote wijndomein van hun ouders over en lieten een frisse wind waaien door het bedrijf. Bij hen moet je vooral zijn voor krachtige rode wijnen waarin je de kleinschaligheid proeft, zoals de Dunkelfelder.