Fietsen over de Etsch Radweg in Zuid Tirol

Onder een strakblauwe lucht en met een matig windje in de rug is het fijn fietsen. De Reschensee (of Lago di Resia) glinstert en het turkooizen water steekt mooi af tegen de witte Dolomietenpunten om ons heen. Zo’n zestig jaar geleden werd het dorp Graun verzwolgen door het meer dat ontstond na de bouw van een dam. Het enige dat nog overbleef was de oude kerktoren, die een stuk boven het water uitsteekt. Vandaag staat de ‘kerk in het water’ droog en dat doet wat vreemd aan, het zal wellicht met het seizoen te maken hebben. Ondanks dat het verloop van de Etsch-radweg vanaf hier een dalend karakter heeft, zitten er soms wat pittige korte klimmetjes in. Op een prachtig fietspad gaat het swingend richting de Haidersee, het kleinere broertje van de Reschensee. Ook hier is het smal, bochtig en met tal van stopplekken. Bankjes met vergezichten over de Dolomieten, doorkijkjes op het meer waar de lokale vissers de restaurants bevoorraden.

“Zuid-Tirol is DE plek waar je een echte Italiaanse espresso krijgt naast je kaiserschmarren”. Die tekst hebben we onthouden en zo voelt het hier ook. Een Italiaanse sfeer in Oostenrijks decor. De dorpjes waar we doorheen komen kunnen zomaar in Karinthië staan, maar toch is er iets wat Italië ademt. De mensen uiteraard, de kleding wellicht ook, de Venosta-appels die hier met miljarden aan de bomen hangen of de Rieslingdruiven op de zuidelijke hellingen. Via Mals, Glurns, Schluderns zwieren we naar beneden. De Etsch (of de Adige) wordt steeds iets breder. Het fijne aan deze route zijn de vele fietsverhuurbedrijven. Elk dorpje heeft haar eigen stationnetje -de een nog schattiger dan de ander- met aangrenzend een fietsverhuurder. Papin Sport bijvoorbeeld. Die zorgt ervoor dat deze populaire route op talloze manieren te beleven is. Die vrijheid wordt goed gebruikt zien we onderweg. Het brengt gezellige drukte bij de stationnetjes met zich mee.

Een appeltje voor de dorst

Het is herfst, dat is aan de temperaturen niet te merken, maar des te meer aan de bedrijvigheid. De boeren zijn druk: de appels moeten geplukt. Groene kratten in stapels langs de boomgaard, de ultrasmalle tractoren die precies tussen de bomenrij kunnen rijden en natuurlijk de handarbeid om het rode goud te verzamelen. Gebiologeerd door de automatismen in de actie en het besef hoeveel dit betekent voor deze regio blijven we staan kijken. Als dank voor de bewonderende blikken ontvangen we een appeltje voor de dorst. Tevreden vervolgen we de weg.

“Zullen we hier een hapje eten?” Een heuse ‘Radbar’ doemt op. Tussen het fietspad en het spoor is het goed toeven. Regionale gerechten en dranken op de kaart, ligstoelen in het gras, alles wat een -inmiddels toch licht vermoeide- fietser nodig heeft. De geur van verse koffie verraadt het Italiaanse, de kaart is overwegend gevuld met specialiteiten uit de regio. De appels zijn uiteraard present en ook de druiven vind je terug in bijvoorbeeld een goede Riesling. Het is lastig om weer op te stappen, deze ‘garden of eden’ voelt als een hele fijne plek. Meran wacht; in de laatste 15 kilometer zijn er nog 400 hoogtemeters te vinden, omlaag dan. Met een stevige wind die vanuit het dal opdoemt is dat niet het beoogde ‘naar beneden zoeven’. Als we het station van Meran bereiken zijn de benen dan ook flink te voelen. De Etsch radweg loopt nog verder, je kunt tot in Verona doortrappen, maar wij houden het hier voor gezien. Bij Papin sport leveren we de fietsen in. “Morgen weer?”