Mini-huttentocht in de Haute Savoie

Vanaf het panoramaterras van Restaurant La Cheminée wijst wandelgids Julien omhoog en schetst grofweg de route voor vandaag. Het aangeboden wijntje bij de lunch sla ik wijselijk over. ‘Dat wordt zonder wijn al een aardige uitdaging!’
We zijn hier letterlijk aan het einde van de weg. Auto's kunnen niet verder. De benenwagen neemt het vanaf hier over. Als de plaatselijke kaas tot op de laatste kruimel op is, genieten we nog een laatste keer van het mooie uitzicht op de vallei. Maar dan is het zover, we laten het dorp le Grand Bornand achter. ‘On y va!’

Dampende sokken

Het pad is ondertussen veranderd van onverhard naar rotsachtig. Af en toe wat klimmen en klauteren, soms een korte steile afdaling, continu met een fabelachtig uitzicht op het bergmassief in de Savoie Mont Blanc regio. Het laatste uurtje is alleen maar rots, een maanlandschap haast. De hut is in zicht en dat geeft hernieuwde energie. Onder een stralend blauwe lucht stappen we het terras op, doen de dagrugzak af en de schoenen uit. Met dampende sokken en een koud blik bier de zon zien zakken achter de onregelmatige horizon is altijd wel een hoogtepunt, maar hier voelt het nog wat specialer. Het overige publiek is zonder uitzondering Frans, veel lokalen uit Annecy en de regio, die een mini-expeditie als deze zien als een ultiem weekend. Geef ze eens ongelijk.

Hutslippers

Het blijkt een goed keuze om mijn warme jack mee te nemen, het koelt goed af in de bergen. De frisse buitenlucht is niet voor lang, ‘Manger!’ Op hutslippers maatje 46 volg ik Julien, de bel heeft geklonken, het is etenstijd. Een simpele maar erg smakelijke avondmaaltijd wordt ons voorgeschoteld. Een plaatselijke 'Vin rouge' maakt het af. ‘Kijk!’ Julien spot door zijn verrekijker een aantal steenbokken. Ze zijn te ver en het is te donker om ze goed te kunnen zien. ‘Misschien zien we ze morgenvroeg beter’, houdt Julien de moed erin.

Vroeg bezoek

Het is nog voor zessen als ik tussen de snurkgeluiden door op de hutslippers naar buiten sluip. De WC is een 'outhouse' en de vijftig meter over onverhard terrein zijn niet heel aanlokkelijk, maar 'nature calls'. Ik open de deur en laat van schrik diezelfde deur weer dichtvallen. Op een meter of zes afstand staat een gigantisch steenbok mannetje mij aan te staren. Nu weet ik ook wel dat ik er niet heel florissant uitzie na zo'n nacht, maar om nou zo te staren.. Gebiologeerd kijken we elkaar aan. Ik stap voorzichtig naar buiten en bedenk na een paar minuten dat ik snel een foto moet maken. Als de volgende toiletganger zich aankondigt door het piepen en kraken van de deur wordt het te heet onder de steenbokpoten. Langzaam maar zeker trekt hij bergopwaarts, een zekere opluchting maakt zich van mij meester, de weg naar het toilet is weer vrij.

‘Cut like a carrot’

Terwijl sommige wandelaars vanuit de Refuge naar de top van de Pointe Percée klimmen, beginnen wij de afdaling terug. ‘Dezelfde weg terug nemen is meestal niet het leukste’, zegt Julien met een ondeugend lachje, ‘dus ik heb een andere route voor ons in petto.’ Niet veel later beklimmen we licht freestylend het rotsmassief. Hier is geen zichtbaar pad. Het geheugen van Julien en een paar steenmannetjes zijn de leidraad. Over vlijmscherpe rotsen imiteren we de steenbokken van gisteravond. Als ik iets te enthousiast word, komt het realisme van Julien naar boven. ‘Be careful, if you fall, you will be cut like a carrot.’ Duidelijke taal, geen grapjes maken hier. Soms passeren we kloven, tientallen meters diep. De meeste worden beheerd door de plaatselijke canyoning vereniging. ‘Stel je voor in de winter, met sneeuw eroverheen’, zegt Julien. ‘Dan is het hier levensgevaarlijk.’

Wijntje?

Zonder sneeuw is het weliswaar uitdagend, maar goed te doen. Langzaam maar zeker naderen we de grens van de begroeiing. Ochtenddauw maakt het dalen hier lastiger, het natte gras vormt een glijbaan bij deze dalingspercentages. De rook van de boerderijen wordt zichtbaar, de koeienbellen zijn duidelijk hoorbaar en her en der schrikt een bergmarmot van de wegglijdende auteur. Nog geen vierentwintig uur geleden sloeg ik de wijn af tijdens de lunch. Het voelt als een paar dagen, zoveel indrukken, de inspanning, de stilte en de weidsheid. We stappen het restaurant weer binnen en nu zeg ik geen nee tegen de wijn. ‘Santé!’