Hiken naar de hoogvlakte van de Vercors - met kinderen

‘Wij Abbessen hebben ballonkuiten. Daarmee loop je niet, daarmee vlieg je de berg op!’  Dat zei mijn vader tegen mij. En ik zie ze zo weer voor me, de trots van de familie, stevig aangesnoerd in zware Meindl-bergschoenen. Iedere stap is raak. Moeiteloos vinden zijn voeten precies de keien die wél vastliggen. Bij elke voetafwikkeling pompen de met zonnebrandolie gesmeerde spierbundels van zijn kuiten omhoog richting knie. Alsof ze me aansporen: ‘Omhoog moet je, de berg op!’ Zijn woorden komen weer terug tijdens onze hike naar de hoogvlakte van de Vercors. Nu lopen Kai (10) en Nova (7) achter mij aan.

Pruttelend omhoog vanaf Vallon Combeau

We zijn een uurtje geleden gestart in Vallon Combeau op 1450 meter hoogte, daar waar de D515 doodloopt in de berg. Vanaf onze camping in Chatillon-en-Diois een half uurtje bergop rijden. Eerst richting Col de Menée, de laatste kilometers over een smalle bergweg langs imposante steenslaghellingen, door bos en uiteindelijk eindigend in een sprookjesachtig groen dal met klaterend beekje. Beneden is het heet, boven strakblauwe lucht en 25 graden. Perfect wandelweer. De kids moeten wel even op gang komen, pruttelend lopen ze over het karrespoor omhoog.

Wandelen met kids: ons recept

Het is ook niet makkelijk. Je bent als kind lekker aan het zwemmen met je vriendjes op de camping en dan willen je ouders opeens ‘wan-de-len’. Wij hebben ze van jongs af aan in rugzakken meegesleept de berg op, dat scheelt wel iets. Maar een mooi traject en passende beloning zijn wel noodzakelijke ingrediënten om het enthousiasme er een beetje in te houden. Ik herinner me zelf als kind vooral sneeuwballengevechten in eeuwige sneeuw, steentjes zeilen over bergmeren en pootje dippen in ijskoude gletsjerrivieren.

Ook onze kids worden heel blij van sneeuw of water onderweg. Evenals van mooie uitzichten, een picknick met lekker eten en natuurlijk zoveel mogelijk wildlife. Het traject beperken we meestal tot zo’n 8 tot 12 kilometer met maximaal zo’n 600 meter hoogteverschil.

Fluitende bergmarmotten op het randje van de afgrond

Het karrespoor eindigt waar de hoogvlakte begint. Uitgestrekte brede alpenweiden strekken zich voor ons uit. Aan de zijkanten steeds steiler oplopend en overgaand in verticale rotswanden, een landschap dat doet denken aan de Dolomieten. We lopen over het gras langs de berghut Abri de l’Essaure op 1653 meter. Vlak bij ons duiken een paar bergmarmotten fluitend hun hol in, om twintig meter verder weer boven te komen. Het pad loopt richting de rand van de hoogvlakte, die nogal abrupt eindigt in een steile afgrond: geen ruimte voor hoogtevrees hier. Het pad wordt steiler en steiler en uiteindelijk lopen we tegen een bijna verticaal grasveld op. Ik hijgend, de kids zingend. We stijgen verder tot zo’n 1900 meter hoogte.

De beloningen van de Vercors

Als het afvlakt worden we beloond met spectaculaire uitzichten. Onder ons een afgrond in de vorm van een honderden meters hoge rotswand waartegen talloze vogels nestelen. Voor ons rijst de imposante Mont Aiguille op, beneden zien we het dal van de Trieves met het dorpje Chichilliane en in de verte de besneeuwde toppen van Parc des Ecrins.

We vinden een perfect picknickveldje als eindpunt van onze wandeling. Uit de rugtas komen gevulde croissants en chocoladebroodjes die we onderweg gekocht hebben. We genieten van het uitzicht, de broodjes en de zon.

Rennen naar beneden

De terugweg is een makkie. We steken middendoor over de grote groene hoogvlakte die constant naar beneden loopt. Een heerlijke afdaling! De kids proberen elkaar te tikken, wij hopen dat ze niet struikelen over de rotsblokken die her en der in het gras liggen. Plots stuiten we nog op een stel gitzwarte, wilde paarden die in het gras staan te grazen. Nova is onder de indruk. Het is haar laatste beloning van deze gave wandeling. Die van ons wacht op de camping in de koelkast op ons.