Wandelvakantie in Oostenrijks Dachstein

Als een veertje ren ik de berg op. Nou ja, zo voelt dat een beetje. Zonder kinderdrager op m'n rug, met daarin veertien kilo aan kletspraatjes, heb ik soms het gevoel dat ik zweef. Heel wat wandelingen heb ik al gemaakt, met Nika op mijn rug. Nu even niet. Dit keer wat tijd voor mezelf. Drie dagen om precies te zijn. En die spendeer ik maar al te graag in dit Alpenparadijs. In relatieve stilte geniet ik van het prachtige uitzicht. Een heel ander gevoel dan wanneer mijn kleine kletsmajoor voor de zoveelste keer zou laten weten dat haar lolly aan vervanging toe is of me in peutertaal dwingend probeert uit te leggen dat een zwempartij in het ijskoude water toch echt tot de noodzakelijkheden behoort.

Edelweiss

Maar helemaal alleen wandel ik zeker niet op de Reiteralm. Het is hoogseizoen en veel meer mensen zijn vanochtend met de gondellift naar boven gekomen, naar 1771 meter om precies te zijn. Bovendien houdt een groepje gelijkgestemden me gezelschap. Zij overnachten in hetzelfde hotel  als ik. Gids Markus, een echte local, vertelt ons onderweg over de bloemen en planten die we tegenkomen. 'Schau dort, Edelweiss', zegt hij opgewekt en hij wijst naar een rots op zo'n vijftien meter afstand. Dichterbij dan dat kunnen we er niet komen. Een gevaarlijke afgrond scheidt ons van het zeldzame Alpenbloemetje. Waarschijnlijk de reden dat het er nog steeds groeit. Bij toeristen was edelweiss namelijk lange tijd een gewilde trofee. De bloemetjes werden geplukt ten teken dat men een zeer uitdagende klim had ondernomen. Ze zijn daardoor in het wild vrij zeldzaam geworden. Wat een geluk dat we ze toch nog zien, dankzij Markus' getrainde oog. Jürgen, een Duitse biologieleraar, staat naast me te trappelen van enthousiasme. Ik deel zijn verrukking.

Spiegelfoto

Ondanks de drukte hangt er een gemoedelijke sfeer op de berg. De strakblauwe lucht en de fel schijnende zon hebben er vast iets mee te maken. Bij de meertjes is het dringen geblazen om de geijkte spiegelfoto te maken. Een man neemt een frisse duik en verpest zo de foto's van de reflectieliefhebbers. Markus schudt meewarig zijn hoofd. Ik heb mijn foto's gelukkig al gemaakt. Op de bergtoppen Rippeteck en Schober is het minder druk. Het vergt een behoorlijke inspanning om er te komen, maar het panorama is vervolgens overweldigend. In de verte is zelfs de top van de Grossglockner te zien, de hoogste berg van Oostenrijk.

Geklingel van koeienbellen

Naar de Duitsitzkarsee wandel ik ook samen met een groepje hotelgasten en de gids. Luisterend naar het onmiskenbare geklingel van koeienbellen en snoepend van langs het pad groeiende blauwe bessen en frambozen klimmen we omhoog. Markus plukt wat sauerklee en laat ons ervan proeven. Verdwalen kan je er eigenlijk niet, in dit bos, want de route is goed bewegwijzerd. Maar mocht er toch iets gebeuren, dan is het een geruststellende gedachte dat er zoveel eetbaars langs de route te vinden is. Een volle maag krijg ik desondanks niet van al dat gesnoep en bij de Duisitzkarhütte bestel ik een bord vol Kaiserschmarrn en een groot glas buttermilch. Heerlijk.

Dachsteingletsjer

Naar de gletsjer bovenop het Dachsteinmassief ga ik de volgende dag in m'n eentje. Dat wil zeggen; zonder gids en andere hotelgasten aan mijn zijde. Maar ik ben er zeker niet alleen. Hoewel ik vroeg ben, is de gondellift goed gevuld. Terwijl de meeste toeristen bij aankomst op 2700 meter hoogte hun weg vinden naar de boven de indrukwekkende afgrond hangende brug en de glazen 'skywalk', schuifel ik over een gebaande weg in de sneeuw naar de Dachsteinwartehütte. Ik ben blij dat ik twee wandelstokken heb geleend in het hotel. Mijn voeten zakken bij iedere stap een stukje weg in de zachte, witte deken en het klimmetje zorgt, ondanks de frisse lucht op deze hoogte, toch voor flink wat zweetdruppels op m'n rug.

Met handen en voeten

Wandelaars die meer uitdaging zoeken dan deze sneeuwwandeling zijn op de gletsjer ook goed. Ze kunnen, met de juiste uitrusting, de Hoher Dachstein beklimmen, op 2996 meter. Ik kies ervoor de iets lagere (2794 meter) Hoher Gjaidstein op te klauteren. Met handen en voeten bestijg ik de rotsen, trek me op aan een speciaal daarvoor bevestigde kabel en geniet zo nu en dan van het indrukwekkende uitzicht op de gletsjer onder me. Hoe verder ik ga, hoe rustiger het wordt. Hier waagt de gemiddelde toerist zich niet aan. En eerlijk gezegd vind ik het zelf ook best spannend, zo helemaal alleen op deze steile rotswand met enkel sneeuw ver onder me. Als ik, zittend op een steen, een broodje verorber, houden twee kraaien me gezelschap. Even voel ik wat nostalgie. Best fijn, om even helemaal alleen te zijn. Maar dit prachtige uitzicht delen met mijn partner en dochter zou ik toch ook wel heel graag willen. Even later kom ik bezweet aan op de top van deze berg. Ik kijk op m'n telefoon. Ja hoor, prima bereik. Meteen start ik een videochat met het thuisfront. Voorzichtig draai ik een rondje om mijn as, m'n telefoon voor me uitgestoken. 'Wat mooi zeg', hoor ik vriend Richard zeggen. 'Mama, wanneer kom je weer naar huis', vraagt Nika met een piepstem. 'Snel, lieverd', zeg ik. Met een brok in m'n keel begin ik aan de afdaling. Wat een ontzettend fijne plek om even tot mezelf te komen, om heerlijk te wandelen en frisse berglucht op te snuiven. Maar nu is het tijd om weer terug te gaan naar m'n gezin, opgeladen en wel.