icon-mouse icon-mountain icon-facebook icon-instagram icon-pinterest icon-twitter icon-youtube icon-close icon-zoek icon-triangle-left icon-triangle-right icon-ebike icon-hond icon-gezin icon-zwaarte icon-gps icon-trein icon-comfort
Image
huttentocht in de Dolomiti Friulane in Italië
Reisverhaal

Huttentocht door de Dolomiti Friulane

  • 01 november 2017
  • Door: Claar Talsma
  • Fotografie: Claar Talsma

Onze reporter Claar Talsma maakte samen met haar zoon Fosse (10 jaar) een huttentocht in de Dolomiti Friulane in Italië. Lees hier haar verslag.

We spelen een spelletje kaart op het terras van Rifugio Pordenone. Om ons heen is iedereen aan het eten. Dagjesmensen die al puffend het korte stukje naar de hut hebben gedaan om daar te eten, maar ook wandelaars die met knikkende knieën en op hun laatste adem naar beneden komen van de Campanile di Val Montanaia. Huttenwaard Ivan komt bij ons zitten als we hem vragen we naar de route van morgen. Hij pakt z’n iPad erbij en laat mooie plaatjes zien van de pilaar. The big finger, zoals hij hem noemt. Once in a live time, zegt hij. En na de pas over een zeer steile afdaling door een geul aan de andere kant van de berg. Je moet gewoon skiën volgens Ivan. Er is ook een alternatief, makkelijker, maar wel langer en je mist de Campanile. We dubben over de route. Ondertussen laat een familie ons achter in verbazing met hun kaartentrucs. Als ware goochelaars laten ze kaarten voor ons neus verdwijnen in hun fleece mouwen. We kaarten, we eten en we dubben over de route. Wat kunnen we en waar voelen we ons goed bij?

Image
dolomiti2-600x398.jpg

We kiezen voor de makkelijke route. Eeh, nou ja makkelijker? Zeven uur in plaats van vijf uur lopen over drie passen, 1200 stijgen en dalen. Dit wordt niet de makkelijke route, maar de koninginnerit. Een bekroning op onze tocht, die elke dag iets moeilijker is. We duiken het dal in na een klein bosje. Eén grote grindbak. Kleine stenen, grote stenen. Als je stapt schuif je weer naar beneden. We raken er aan gewend. Joanne stelt een streng regime voor. We gaan 1 uur lopen zonder stilstaan, dan een mini pauze en zo verder. Anders halen we het nooit! Fosse (10 jaar) haalt zijn schouders op en gaat verder aan de praat over zijn botenimperium. Gister hebben we bedacht welke boten hij later wil hebben. Nu is het tijd voor het businessplan. Hij rekent zich helemaal suf, met de voeten op de automatische piloot over het grind. Hoeveel containers per boot, hoeveel werknemers, hoeveel vaarten, hoeveel opbrengst per container en zo gaat het maar door over grote getallen. Met al dat gereken ben ik allang afgehaakt. Ik zie alleen maar miljoenen stenen en twee voeten. We kruipen omhoog tegen de schuine hellingen met gruis. Boven ons aan alle kanten rotswanden. Waren dat ooit eilanden? En lopen we eigenlijk door een oceaan? In onze fantasie zien we schepen van Fosse boven ons varen. We verdrinken inmiddels in de stenen. Hoe komen we hier ooit uit?

Image
dolomiti3-600x398.jpg

Dan staan we opeens op de pas. Tenminste op nummer 1 van vandaag. In een ongelooflijk tempo van 450 hoogte meters per uur zijn we al rekenend en fantaserend omhoog geklommen. Wolken drijven om ons heen, aan de andere zijde niets dan wit. Vaag zien we onder ons een nieuwe steen wereld. We schuiven naar beneden, stenen rollen en beneden hoor ik nog meer gekletter. Hé een gems daar beneden! Het bivakhutje dat hier moet staan is nergens te bekennen. Bij de splitsing 100 m lager zien we hem opeens voor ons liggen. Met dit tempo hoeven we daar niet te slapen.

Opnieuw gaat het pad omhoog. Dat voelen we nu wel in onze kuiten. Even later staan we op pas nummer 2. Rechts kijken we een gapende diepte in, maar we hebben er weinig oog voor. Pas nummer 3 is al in zicht! Een hele groep Italianen staat er op. We hebben nieuwe energie en vliegen door. Yeah! Eindelijk zijn we boven. We zoeken een plekje op de smalle pas. Een gezellige drukte is het, na onze tocht door het stille dal. Natuurlijk gaat het over eten hier. Wanneer is de ‘pranzo’ hoor ik een vrouw achter me vragen aan de gids. Iedereen lacht. Na een korte pauze duiken we voor goed de diepte in. Voor de laatste keer schuiven we over een grindhelling. Net zoals deze bergen die langzaam naar beneden zakken. We houden onze eigen ‘pranzo’ met een miesoepje en brood. Karig voor Italiaanse begrippen. De wolken worden donkerder. Het gaat vast regenen en onweren later. Lager en lager maar weer. Tot we opeens het pad herkennen. Hier zijn we eergisteren ook langs gekomen op de heenweg. Rifugio Padova hebben we vanaf de pas al zien liggen. Daar is nog niets verandert. De weide voor de hut is vol spelende kinderen, strandstoelen met zonaanbidders en families aan een uitgebreide ‘pranzo’. Op de achtergrond de steenpieken van Spalti di Torro, onze pieken! En die Campanile? Daarvoor komen we nog wel een keer terug.

Image
dolomiti4-600x398.jpg

Informatie over de tocht

Wij liepen een driedaagse ronde door de Dolomiti Friulane. We liepen een rondje, waarbij we elke dag een pas overstaken. Op dag 1 liepen we van Rifugio Padova naar Rifugio Giaf via de Forcella Scodavacca Giaf. Op dag 2 liepen we via de Forcella Urtisiel naar Rifugio Pordenone. Onderweg kwamen we langs Casera Valbinon (www.valbinon.it), een rustiek hutje waar je ook kunt overnachten. Op dag 3 liepen we door het Val Monfalcon di Cimoliana naar Forcella del Leone, Forcella da las Busas,  en Forcella Monfalcondi Forni terug naar Rifugio Padova.Hierbij passeer je Bivacco Marchi Granzotto.

De “Anello delle Friulane” is een vierdaagse tocht die min of meer gelijk loopt aan onze tocht. Deze maakt een ronde langs Rifugio Padova, Rifugio Giaf, Rifugio FlaibanPacherini en Rifugio Pordenone.

Image
dolomiti5-600x398.jpg

Hoe kom je er?

Met de auto rijdt je vanaf Pieve di Cadore over een klein bergweggetje naar Rifugio Padova, daar kun je parkeren. Kom vroeg want in de zomer kan het druk zijn met auto’s. In principe kun je bij elke hut makkelijk met de auto komen en starten.