Great Divide Trail deel 6: van Mount Robson naar Kakwa Lakes

MOTTO: go team!

Hoogtepunten:

• Jarig zijn in de bergen;
• 3 dagen rond mogen lopen in de alpine met prachtig weer;
• Alles wat we nog over hebben op kunnen eten op de laatste dag;
• Gezelschap en gezelligheid van 2 andere hikers;
• Kampvuren in de avonden en de kachel aan in de cabin op de laatste dag;
• Vers eten (kaas, brood, yoghurt, fruit, groenten!!!) aan de finish.

Uitdagingen:

• Bevroren tent en natte spullen;
• Mijn andere voet blesseren;
• Te steil dalen na een beklimming;
• In de modder wegzakken;
• Veel kilometers "moeten" maken op een dag;
• Kiezen om terug te lopen in verband met bewolking en veranderend weer na een poging tot een alpine route, waardoor we niet 33 kilometer, maar 38 kilometer lopen die dag.
• Honger lijden.

1 september 2017:

Het is mijn verjaardag! Ik kan me geen betere plek wensen om dit te kunnen vieren. Gisterenavond hebben we van de parkranger een biertje mee gekregen en we proosten op het leven bij een kampvuurtje. De laatste etappe is van start gegaan!

Onze backpacks gevuld met 12 dagen aan voedsel, wegen de nodige kilo's. Deze laatste etappe gaat alles bevatten wat de laatste 6 weken aan de orde is geweest; hoge pieken, lopen door bosjes, modder, rivieren, steil klimmen en dalen, verdwalen en de weg weer terug vinden.

Deze etappe zal ons ook trakteren op heel veel lekkere, grote, smaakvolle blauwe bessen, waar we niet vanaf kunnen blijven. Met blauwe vingers en lippen plukken en eten we tot we echt weer door moeten lopen.

Het eindpunt van de GDT is een cabin bij Kakwa Lakes. Een mooie plek om deze hike af te sluiten. Iets in mij wil daar al zijn, dat zou namelijk betekenen dat ik zonder kleerscheuren het eindpunt heb gehaald, en iets in mij wil dat deze trip nog eeuwig duurt...

3-5 september 2017:

We kiezen er voor te gaan. Niet door de modder en bosjes in de Jackpine, maar de hoge pieken van de Alpine zijn voor 3 dagen onze omgeving en uitdaging. We lopen de mooie, alternatieve, maar ook uitdagende route. We slapen op 2300 meter hoogte langs een gletsjermeer waar de marmotten ons eten mee willen nemen. We zoeken onze weg tussen hoge rotsen en overwinnen angsten. Maar we concluderen ook na 3 dagen dat het te gevaarlijk wordt. We maken niet meer dan 10 kilometer per dag en het terrein wordt steeds ruwer, steiler en onze lichamen presteren continue met zware bepakking en opperste concentratie.

De volgende mogelijkheid om terug naar de Jackpine te lopen ligt nog ongeveer 25 tot 30 kilometer voor ons. Te ver. Maar er loopt ook een rivier die we kunnen volgen. Ondanks dat we niet weten hoe het terrein zal zijn, kiezen we voor deze optie, die uiteindelijk alles mee blijkt te vallen. We kunnen veel stukken door/langs de rivier lopen en een aantal kilometers worstelen we ons door bosjes. Maar we komen er. Ja, het was tricky... En een onvergetelijke ervaring!

9 september 2017:

De laatste vier dagen, na ons alpine avontuur, maken we minimaal 30 kilometer per dag door ruw, nat en wild terrein.

Ik kan niet geloven dat het nu echt achter de rug is

Ik herinner me die eerste kilometers met veel te zware rugzak nog zo goed en kon me toen niet voorstellen dat ik ooit 1200 kilometer zou kunnen door blijven lopen. I did it! En eigenlijk wil ik helemaal niet stoppen. Dit leven, buiten, in de bergen, met alleen je rugzak en gezond(?) verstand... Ik kan er niet genoeg van krijgen.

We hebben de laatste week samen met twee andere GDT'ers, Jeanine en Irene, gelopen. Vaak gingen we overdag onze eigen weg, maar sliepen we in de avond op dezelfde plek. De laatste 15 dagen hebben we non-stop natte schoenen (en dus ook natte voeten) gehad. Er zijn 3 dingen waar ik naar verlang. Met stip op nummer 1 een gedeelte plek voor droge voeten hebben en eten, heel veel eten. En als derde natuurlijk een warme douche.

Uitkomen bij de prachtige cabin die aan Kakwa Lakes ligt is 1 ding, maar weer de beschaving inkomen is een uitdaging op zichzelf. Het is 100 kilometer 'uitlopen' om bij de dichtstbijzijnde weg te kunnen komen. Leuk lopen is het niet; een 'gravelroad', nou ja, wat er dan van over is. Vooral veel modder, bulten en ongemakkelijk lopen. Toen we eerder deze week hoorden dat we een lift konden krijgen van de moeder van Irene, waardoor we maar 30-35 kilometer van deze weg moeten lopen, hoefden we niet twee keer na te denken. Ja dat betekende dat we het schema en de tijdsplanning van Irene & Jeanine moesten volgen, en dat zijn we niet gewend, maar die prijs betalen we er graag voor. Het eindresultaat is dat we laat aan het eind van de dag, het is inmiddels al bijna donker, na 35 kilometer lopen, onze magen vullen met al het heerlijke eten dat de moeder van Irene voor ons hongerige hikers heeft meegenomen.

Het zit erop. Het waren onvergetelijke weken en de 'alpine solitude', mijn 'happy place', die ik heb mogen ervaren zal me altijd bij blijven. Het was a journey for the soul. I did it my way, de eerste helft alleen, en de tweede helft met de beste hikingpartner die ik me kan wensen.

"I think I'll go on a walkabout
And find out what it's all about
And that ain't hard
Just me and my own two feet
In the heat I've got myself to meet"
(...)
"I think I'll go on a walkabout
Find out what it's all about, can't hurt to try
Use your legs to rock it wide
Take a ride to the other side"

Walkabout - Red Hot Chili Peppers

Binnenkort online: tips & trics van Janneke voor meerdaags en lange afstandshiken.