Wandelen Dingle way

De eerste kilometers volgt onze wandelroute, The Dingle Way, een netwerk van nog maar kort geleden geasfalteerde landweggetjes. De teer blijft op sommige stukken aan de zolen van mijn nieuwe wandelschoenen kleven. Ik loop tussen meer dan manshoge struiken bloeiende gaspeldoorn. Iets later volgen we een onverharde weg dwars door een moeras. Links en rechts groeien kniehoge pollen tussockgras. Linksboven heb ik zicht op heuvels die met hun bolronde kruin in de mist steken. Volgens de kaart zijn dit de Sleve Mish Mountains, maar volgens mijn perceptie mag het woord berg op deze heuvel niet of nauwelijks betrekking mag hebben. Voor iemand die gewend is om in de bergen te wandelen en uit te kijken op steile, markante pieken, is wandelen in Ierland in eerste instantie een teleurstelling. 

Nostalgie van vervlogen tijden

Tijdens wandelreizen zoek je vaak de nostalgie van vervlogen tijden. Je wilt gebieden bewandelen waar de tijd waarin je elke dag al leeft nog niet is doorgedrongen. Je verwacht onderweg hooguit wat oude dorpjes en verder liefst veel ongerepte natuur. Althans, zo’n wandelaar ben ik. Vanaf elk stuk van de route zie ik van dichtbij of van veraf auto’s rijden. We verdwalen even en eindigen bij een bouwput van nog te realiseren vakantiehuisjes met een eersteklas uitzicht op het Inch Strand. Ik krijg het gevoel dat Ierland mooi is, of beter: mooi was, maar dat ik te laat ben afgereisd. Ik wil het Ierland zien zoals het was. Maar je kunt van de bevolking van Dingle ook niet verwachten dat ze hier in armoede blijven leven om welstandigere mensen van elders in Europa te laten genieten van hun slemielerige bestaan.

De volgende dag bij aankomst in Dingle, het grootste dorpje op het gelijknamige schiereiland, blijkt het een drukte van jewelste: in de hoofdstraat van het dorpje schuifelen Ieren en een handjevol toeristen van kroeg naar kroeg. ‘Het is vandaag Bank holiday,’ meldt de eigenaar van onze Bed & Breakfast. Hij wijst naar twee mannen die midden op straat met de armen over elkaar schouders in de stromende regen naar ‘huis’ waggelen. ‘Vanwege deze vrije dag speelt vanavond in vrijwel elke pub van Dingle een Ierse band. Ieren komen dit weekeinde van heinde en ver hierheen. Je valt dus met je neus in de boter.’ 
Die avond dans en spring ik tussen een groep beschonken, opgedirkte Ierse dames die snuiven en hijgen als walvissen in de Atlantische Oceaan. Ver na middernacht strompel ik terug naar mijn B&B, de tragische Keltische ritmes galmend in mijn achterhoofd en een vonkje Ierland rijker.

Dunquin, het einde van Ierland

De volgende dag worden de wolken langzaam uiteen gereten. De afwisseling in het landschap wordt groter: vanochtend liepen we bij Ventry Harbour over vele kilometers grijswit zandstrand, vervolgens volgden we diep ingesleten karrensporen tussen bloeiende gaspeldoorn en nu lopen we over een helling begroeid met lage en taaie heidestruiken. Zo omtrekken we de 516 meter hoge Mount Eagle. We bewandelen een smal pad langs een handmatig gestapelde keienmuurtje dat de grens vormt met het groene mozaïek van akkertjes en weilanden onder ons. Nog lager beukt de Atlantische Oceaan tegen de honderd meter hoge kliffen van Slea Head, het meest westelijke puntje van Ierland. Aan het einde van de middag bereiken we het gehucht Dunquin – op zijn Iers: Dún Chaoin – en ons Bed & Breakfast. Bij absentie van een restaurant in de directe omgeving serveert onze herbergierster ook avondeten. Dunquin ligt niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk aan het einde van Ierland. Hier handhaafde zich gedurende eeuwen van Anglisering de oorspronkelijke Ierse taal. 

De charme van het Ierse langeafstandswandelen

De noordkust van Dingle toont ons een ander schiereiland dan de zuidkust: minder vakantiewoningen en smallere wegen. In het gehucht Balleycurrane lopen de landweggetjes zelfs dood. Hier bereik ik de voet van Mount Brandon, met 950 meter een van de hoogste toppen van Ierland. Millennia ijsbedekking schuurden deze piek glad als een olifantsrug, rond en kaal met hooguit her en der een spriet gras. Op de flanken van de berg verlaat je al op 150 meter boven de zeespiegel het gecultiveerde land en betreed je een graszone die je in de Alpen pas boven de 1700 meter aantreft. Ik passeer inktzwarte bergmeren met kraakhelder water en volg een smal beekje dat tot driemaal toe overgaat in een klaterende waterval.

De volgende ochtend volgt de Dingle Way vele kilometers achtereen een hagelwit zandstrand waar geen mens is. Ik merk dat ik geleidelijk aan toch ben gevallen voor de charme van het Ierse langeafstandswandelen.

Voor en Tegen

Voor

• Wandelen over prachtige witte zandstranden en over eenzame bergtoppen
• Logeren in romantische en van alle gemakken voorziene Bed & Breakfasts
• Onderweg een enorme variëteit aan landschappen: strand, heide, kustkliffen, bergen

Tegen

• Regelmatig wandelen over veel bereden, geasfalteerde autowegen 
• Onderweg ben je getuige van de 21ste eeuwse bouwwoede van de Ieren

The South Pole Inn

In de South Pole Inn in het gehucht Annascaul zijn alle muren behangen met zwartwitfoto's van de Ierse ontdekkingsreiziger Sir Ernest Shackleton en zijn tweede officier, Tom Crean. Na te hebben deelgenomen aan drie zuidpoolexpedities, waaronder een onder leiding van Robert Falcon Scott en twee van Ernest Shackleton keerde Tom Crean in 1920 na zijn pensionering uit de Royal Navy terug naar zijn geboortedorp en begon er de South Pole Inn. Creans grootste heldendaad was zijn legendarische tocht met een open sloep over de zuidelijke ijszee, vanaf Elephants Island naar het honderden kilometers verderop gelegen South Georgia, waardoor alle leden van Shackletons team konden worden gered. Niet dat zijn daad veel aan de levensduur van de mannen bijdroeg, want de meesten van hen meldden zich bij terugkeer in Engeland aan om deel te nemen aan de Grote Oorlog, werden naar de loopgraven van Noord-Frankrijk gezonden alwaar ze vervolgens roemloos werden afgeslacht.