Australië: wandelen over de Mount Kosciuszko track

Hoogste top van Australië

De hoogste top van Australië, of in elk geval van het vasteland; het klinkt indrukwekkend, maar dat valt eerlijk gezegd allemaal reuze mee. Met zijn 2.228 meter hoogte valt hij natuurlijk in het niet bij de reuzen van de Aziatische Himalaya. Bovendien nemen Nika, mijn vriend Richard en ik de eerste kilometers, vanaf het wintersportplaatsje Thredbo, de stoeltjeslift. Lekker comfortabel, snel én het is meteen het hoogtepunt van de dag voor Nika. Zoveel plezier willen we haar natuurlijk niet ontnemen. Wat overblijft zijn dertien niet zulke hele steile kilometers. We doen er ruim vier uur over om naar de top en terug te wandelen.

Mount Kosciuszko heeft zijn tongbrekende naam te danken aan de Poolse ontdekkingsreiziger Strzelecki die de berg in 1840 beklom en vernoemde naar zijn landgenoot en vrijheidsstrijder Tadeusz Kosciuszko. Grappig detail is dat de berg ernaast oorspronkelijk de naam Mount Kosciuszko droeg, maar toen de Australiërs er achterkwamen dat de naastgelegen top hoger was, wisselenden ze de namen.

Geplaveide paden

Die huidige top is bepaald niet opvallend en puntig. Als we bij het eerste uitzichtpunt staan, na twee kilometer lopen, twijfelen we een beetje om welke bult het nu eigenlijk gaat. Maar kans om de verkeerde te beklimmen is er gelukkig niet. Het pad naar de top toe is zo'n beetje geplaveid. Op de website van het nationaal park worden wandelaars van de track geadviseerd een goede kaart en een kompas mee te nemen. We vinden deze raad, nu we zelf de track lopen, best lachwekkend. Het eerste deel start als een keurig aangelegd stenen pad, breed genoeg om tegenliggers gemakkelijk te passeren. Na korte tijd begint een verhoogde ijzeren boardwalk en die leidt bijna helemaal tot boven aan toe. Toegegeven, erg fotogeniek is het niet, maar de natuur wordt wel beschermd tegen de vele voetstappen én het loopt lekker makkelijk weg. Dat laatste is met een veertien kilo zware peuter op je rug wel prettig. Bang dat je over een rotsblok struikelt, hoef je er niet te zijn. Bordjes waarschuwen de wandelaar alleen zo ongeveer iedere paar meter voor mogelijke gladheid, als het er nat is. Maar dat is het vandaag niet. De lucht is strakblauw, er staat bijna geen wind en het is niet te warm. Ideaal bergbeklimweer dus!

Gletsjermeer Cootapatamba

Dat de top niet zo puntig en smal is, komt eigenlijk wel goed uit. We zijn er namelijk niet alleen en er is nu genoeg plek voor iedereen. De Mount Kosciuszko Track is populair. Bovendien is het zomervakantie in Australië. Dat betekent dat bewoners uit de verre omtrek de sportieve uitdaging aangaan. De één volledig uitgerust met wandelstok en sneldrogende outfit, de ander op slippers. Ondanks de drukte is er genoeg ruimte om te genieten van het uitzicht vanaf 'het dak van Australië'. Er vormt zich slechts een rij voor de steen die midden op de top staat. Veel klimmers laten zichzelf graag vastleggen terwijl ze, erbovenop staand, met de armen wijd, uitkijken over heel Australië. Tenminste, zo voelt dat een beetje. De weg naar de top, en terug, is bovendien adembenemend. Het water van gletsjermeer Cootapatamba, het hoogst gelegen meer van Australië, kleurt op de terugweg verrassend blauw, terwijl het op de heenweg nog grijs was.

Sneeuw in Australië

'For you this is just a hill', roept een vriendelijke Australiër als hij hoort dat we uit Nederland komen. Hij denkt waarschijnlijk dat we aan de voet van de Mont Blanc wonen. We vertellen hem maar niet dat Nederland grotendeels zo plat is als een dubbeltje. Mount Kosciuszko is dan misschien niet zo hoog als veel andere bergtoppen ter wereld, je wordt er wel beloond op prachtige vergezichten, rotsachtige bergweides vol felgekleurde bloemetjes én op sneeuw. Dat laatste is in Australië, zeker in de zomer, best bijzonder. Fijn dat deze prachtige natuur zo toegankelijk is voor iedereen.

'Sneeuw', roept Nika verrukt als we het haar aanwijzen. 'Daar wil ik naartoe.' We moeten haar teleurstellen. Het witte poeder, dat een maand eerder gevallen is, ligt niet langs het pad en we mogen de boardwalk niet af, zo maken de bordjes ons duidelijk. Ietwat beteuterd accepteert ze haar lot. Haar aandacht richt ze gelukkig snel ergens anders op; het zoeken naar zogenaamde 'blaasbloemen', oftewel uitgebloeide paardenbloemen. Als ze vlak naast het pad staan, plukken we ze voor haar. Dan blaast zij de pluisjes eraf. I haven't seen anybody this content today', lacht een wandelaar als hij haar blije snuit ziet. We twijfelen of hij gelijk heeft; ook wij genieten namelijk volop.