Kustwandeling op de Cammino del Salento in Puglia

De reis bij dit verhaal

Het artikel hieronder is gebaseerd op de achtdaagse reis 'Puglia - Kustwandeling langs de Adriatico' van SNP Natuurreizen. Wil je deze reis zelf maken, of ben je benieuwd naar alle ins en outs? Klik dan hier voor meer informatie op de website van SNP. 

‘Landen’ in Otranto

Op zoek naar ons hotel in Otranto, brengt de navigatie ons voor een oud kapelletje. Het hotel bevindt zich hierachter en doet een stuk moderner aan. We worden vriendelijk welkom geheten en kunnen vroeg in de middag al de kamer in. 

We duiken het levendige centrum van Otranto in met de knusse straatjes. Het is etenstijd. We kiezen één van de eerste restaurantjes die we tegenkomen. Je kunt er haast niet omheen, inktvis staat op iedere kaart. Samen met een vino rosato laten we ons een gegrilde variant van deze vis goed smaken

De martelaren van Otranto

Otranto presenteert zich als een vestiging. Een groot kasteel (Castello Aragonese) is het eerste gebouw dat we tegenkomen vanuit de zuidelijke toegang. De geschiedenis van deze plaats kent dan ook een bizarre historie.

In 1480 vallen de Ottomanen hier binnen en richten een waar bloedbad aan onder de inwoners. Mannen boven de achttien jaar worden vermoord en vrouwen veelal als slaaf gevangengenomen. Een grote groep van 800 mensen vlucht de kathedraal in. De Turkse overheerser stelt een eis: ‘Alleen als men zich wil bekeren tot de Islam wordt een leven gespaard’. De meeste mensen willen dit niet en worden daarop onthoofd. De botten van een deel van de 800 vermoorde mensen zijn te zien achter reusachtige glazen vitrines in een kapel van de kathedraal.

Misschien luguber, maar dit willen we toch even met eigen ogen waarnemen. Indrukwekkend en bijzonder om dit zo te zien met het bijbehorende verhaal in het achterhoofd. Een andere reden om de kathedraal te bezoeken is de bijzondere mozaïekvloer. Drie jaar achtereen werkte men (in de 12e eeuw) om dit letterlijke monnikenwerk te voltooien. De voorstellingen verwijzen naar verhalen uit de bijbel.

Rondwandeling vanuit Otranto

Na een weldadig ontbijt met de nodige patisserie gaan we deze eerste dag op pad. Er staat een wandeling gepland van 2 uur, het binnenland in. We vinden het beginpunt met de wandelapp en lopen langs het riviertje de Idro. Met een temperatuur van net iets boven de 20 graden is dit een aangename manier om in te lopen. Begin april is de bloemenpracht hier indrukwekkend; komkommerkruid, wilde geraniums, klaprozen en wilde stokrozen. Een scherp contrast met de status van de meeste olijfbomen.

De natuur laat zich hier dus van meerdere kanten zien. We komen aan bij de een in een grot uitgehouwen kerk uit de dertiende eeuw. Een bijzondere plek waar de overblijfselen van fresco’s nog te zien zijn. Je kunt er zo inlopen. Het voelt als een illegaal bezoek van een archeologische site.

Terug in het dorp lopen we de Mercato binnen en regelen daar de lunch die we opeten in het tegenovergelegen parkje.

Op de cammino del Salento

De zon schijnt aan een wolkeloze hemel als we starten met het kustpad: Cammino del Salento, waar we slechts een deel van zullen lopen. Er waait een stevig windje uit het noorden, in de rug dus want we lopen naar het zuiden. In de dagrugzak zit voldoende water en de lunch. Onderweg zal er niet veel te eten zijn zo begrijpen we uit de beschrijving.

De zee is helder groenblauw en de rotsige kust grillig. Met regelmaat zien we een visser. De eerste die we tegenkomen op de route loopt naar huis met twee emmers. Als we vragen wat hij gevangen heeft krijgen we spontaan een deel van de vangst aangeboden. Super attent, maar niet zo praktisch op deze vijf uur durende wandeling. Deze vriendelijke houding ervaren we als kenmerkend voor de bevolking in deze streek.

We kiezen voor een variant op de route richting een bauxiet meer. Een leuke onderbreking die weinig extra tijd kost. Mooi contrasteert de rode kleur van het landschap met de groene kleur van het water.

Terug op het pad krijgen we zicht op een grote vuurtoren. Het pad wordt steeds smaller pad en de kust is hier wat steil. Hier is het goed oppassen waar je de voeten zet. Mijn partner is blij met haar wandelstokken. Samen met enkele mensen die dezelfde route lopen markeren we dit deel van de tocht als pittig.

De telefoon laat een bericht zien op dit deel van de route ‘welkom in Griekenland’. Wie is er nu van het padje af? Het laatste deel van de tocht is een stuk relaxter. De route eindigt in een werkelijk schitterend gelegen Masseria. We krijgen een comfortabel huisje met terras. Als we hier na een verfrissende douche uitrusten passeert er een herder met een grote kudde schapen. Hoe landelijk kan het zijn. Het diner wordt verzorgd door het hotel. Een echte verwennerij!

Van Porto Badisco naar Santa Cesarea Terme

Vandaag is het zondag. Na een overdadig ontbijt (de Pasticiotte del Lecce is verslavend lekker) lopen we richting de kust door de bloemrijke velden. De zon schijnt al behoorlijk. De wind waait minder dan gisteren. Bij de kust aangekomen in Porto Badisco pakken we bij deze idyllische baai het kustpad weer op.

Op zondag worden er op de weg tussen Otranto en Cesarea twee hobby’s beoefend. De eerste groep betreft fietsers die vriendelijk ‘buongiorno’ roepen. De tweede groep bestaat uit motorrijders die kijken hoe snel ze de bochtige weg boven het kustpad zo snel mogelijk kunnen afleggen. We nemen aan dat dit vooral een weekendvermaak is. Het verstoort de rust op het kustpad wel helaas.

Op de route zien we nu regelmatig huisjes van gestapelde stenen, zogenaamde ‘pagliari’. Ooit gemaakt als overnachtingsplek voor herders. We lopen zo lekker op een doorgaand pad dat we een geplande afslag missen. De telefoon laat het afweten met geen bereik voor de GPS dus vervolgen we op de gok. Dit lukt niet geheel en we lopen vast in een veld met bloemen, keien en bramen. Dan is er maar één optie, terug naar een traceerbaar punt.

Uiteindelijk lopen we zo een paar kilometer extra voordat we weer op de route vlak voor onze bestemming voor vandaag zitten. Cesarea Terme is een plaats met thermische baden. De zwavellucht komt je dan ook af en toe tegemoet. De baden gaan pas vanaf eind april open en zijn nu dus nog gesloten.

Het hotel waar we worden overnachten ligt prachtig, met uitzicht op zee. Dit geldt ook voor onze kamer met heerlijk balkon. We gebruiken een late lunch op het dakterras van het hotel. Dat smaakt goed en is goed verpozen na die extra kilometers.

Verassend Castro met de luminarie

De volgende ochtend na een wederom heerlijk ontbijt, wandelen we landinwaarts richting Castro. Het loopt makkelijk hier en we bereiken deze tussenstop na zo’n 1,5 uur. Wat een leuke plaats is dit! In het stadje is men bezig met het ophangen van verlichting. De ‘luminarie’ is een traditie in deze streek waarbij men straten en gebouwen versiert met honderden lampjes. Dit ter ere van de patroon- of stadsheilige. Het belooft een spektakel te worden in Castro.

Het oude gedeelte ligt ver boven de zee en bezit een grote burcht. Wij lopen door naar de haven en de aangrenzende baai waar nu al wordt gezwommen. Het azuurblauwe water is dan ook bijzonder uitnodigend. We lunchen bij een klein restaurantje in de haven. De sfeer is er vrolijk en ontspannen.

We volgen de route en komen aan bij een kleine baai met een prachtige ligging ‘Caia del Aquaviva’. Ook deze plek is weer zeer uitnodigend om te zwemmen of gewoon even te zonnen. Vanaf hier is het nog een klein halfuurtje naar Marittimo. ’s Avonds zien we onze medewandelaars in de lokale Osteria. Leuk dat je elkaar zo af en toe tegenkomt en ervaringen kunt uitwisselen.

In onze B&B blijkt de ontbijtzaal een plek waar vroeger olijven zijn geperst. Een indrukwekkende molen domineert deze ruimte. Het belang van de olijven in deze streek wordt zo nogmaals duidelijk.

Naar Marina Serra del Tricase

We verlaten Marritimo via mooie oude herderspaden (‘tarturi’) langs talloze olijfboomgaarden. Ook hier heeft de verwoestende bacterie duidelijk sporen nagelaten. Meerdere olijfboomgaarden staan te koop.

We belanden op een smal pad met hoge begroeiing. Voor deze paden is een lange broek geen overbodige luxe. Ze slingeren door het landschap met een weelderige bloemenpracht. Hagedisjes glippen weg als je aan komt lopen. Halverwege zo’n pad schiet er een plotseling een zwarte slang voorbij. Waarschijnlijk de vijand van de hagedissen. Ook bij ons een korte schrik, maar toch weer mooi om te zien, na afloop.

De bewolking pakt wat samen en de wind zet aan, tijd voor onze regenjassen. In Tricase Porto is er gelegenheid voor lunch en koffie. We lopen de haven in en stuiten daar op een oude cisterne die heeft gediend als wateropslag.

In Marina Serra aangekomen ontmoeten we een gretige prater in de dame (Danielle) van het hotel. Ze ratelt in rap Italiaans allerlei informatie die we moeilijk kunnen plaatsen. Het is zonder meer goed bedoeld en de behoefte aan contact is duidelijk. Onze kamer heeft een schitterend uitzicht op zee en heerlijk balkon.

In de avond eten we met de hele wandelgroep in de nabijgelegen B&B, waar de anderen zijn ondergebracht. Een leuke en gezellig samenkomen van 5 nationaliteiten.

Naar Gagliano del Capo en Lecce

We beginnen de dag met wederom een uitgebreid ontbijt met toelichting in het Italiaans van onze gastvrouw. Gelukkig is er iemand om te helpen met de vertaling. Het laatste deel van de tocht is veelbelovend en wordt beschreven als het mooiste gedeelte van de route.

We starten met een stevige klim waardoor we direct 100 meter boven zeeniveau lopen. De kust is hier bijzonder grillig en indrukwekkend. Het water heeft op menige plek grotten geslagen in de rotsen van de kust. Het pad slingert met eenzelfde onvoorspelbare vorm door bossen, olijfgaarden en bloemenvelden. Er zijn hier weer schitterende uitzichten op de zee. We komen uit bij de brug “Ponte Ciolo”. Door onderhoudswerkzaamheden worden we met een alternatieve route omgeleid naar Gagliano del Campo.

Daar aangekomen halen we de bagage op en verplaatsen ons naar het station. Twintig minuten voor vertrektijd staat het oude boemeltje al te wachten. We eindigen in Lecce en daar doet dit treintje een kleine 2 uur over. Grappig om de kleine stationnetjes te zien waar we wel stoppen, maar veelal niemand in- of uitstapt.

In Lecce aangekomen nemen we een taxi naar ons hotel. We hebben een extra dag ingepland om deze stad te bekijken. En dat is maar goed ook, want het begint te regenen en dat stopt niet meer die avond.

De volgende ochtend schijnt de zon volop en hebben we alle gelegenheid om het mooie oude centrum te verkennen. Op (bijna) iedere hoek staat een imposante kerk met als hoogtepunt de Dom van Lecce. De stad is fotogeniek onder de zon met wolkenlucht en onze fotografe kan helemaal los. Een prachtig einde van een heerlijke week wandelen.