Sneeuwschoenwandelen in de zon? Kom naar de Queyras!

300 dagen zon per jaar

'Het is voor ons bekend terrein, de Queyras. Bijna iedere winter gaan we er een week wandelen. Sneeuwschoenen onder en de bergen in, er ligt eigenlijk altijd wel sneeuw. Toen we aankwamen in Arvieux, een dorp op 1.700 meter hoogte, was er ook sneeuw gevallen, alleen deze keer wat meer dan normaal. Er lag een pak verse sneeuw van een meter dik. Superleuk natuurlijk, maar ook best vreemd, want de Queyras gaat door voor een zonnige bestemming met 300 dagen zon per jaar, ook in de winter. De oorzaak is een weerfenomeen dat Retour d’Est wordt genoemd. Hierbij wordt door een lagedrukgebied boven de Golf van Genua vochtige lucht vanuit de Po-vlakte over de bergen geduwd en dat veroorzaakt enorme regen of sneeuwval. Eenmaal geïnstalleerd in ons comfortabele hotel viel er nóg een pak, deze keer 75 centimeter dik.

1,5 km/uur

De wereld is schitterend wit als we de volgende dag naar Souliers wandelen, een fraai gelegen bergdorpje op 1800 meter hoogte. In de diepte zien we het Chateau-Queyras liggen en in de verte de Pic de Rochebrune, met 3.321 meter de hoogste top van de Queyras. Door dat dikke pak sneeuw is het overal doodstil, ieder geluid wordt gedempt als we langs zwaar beladen witte bomen waden. Sneller dan anderhalve kilometer per uur halen we niet, en zelfs dat tempo is hard werken. Alle loipes zijn dicht gesneeuwd dus we moeten ons eigen spoor trekken, voetje voor voetje. Extra lastig is dat de markeringen en bordjes tijdelijk onzichtbaar zijn. Natuurlijk hebben we de gps-tracks en waypoints gedownload - die zijn onmisbaar in de sneeuw en bij mist - en hebben we de lawine-uitrusting mee. Dat is verplicht in Frankrijk, al is de kans zo goed als nihil dat ons hier iets overkomt. Onze in Queyras geboren contactpersoon leert je met de uitrusting om gaan en zorgt ervoor dat je altijd weer heelhuids thuiskomt.

Balkons op het zuiden

De tocht naar de Chalets de Clapeyto, die op de derde dag gepland staat kunnen we helaas niet doen, omdat het gebied is afgesloten vanwege lawinegevaar. Maar de dag erna kunnen we ons uitleven. Dan staat de doorsteek vanuit Aiguilles (1.450 meter) naar St. Véran op het programma, met 2000 meter het hoogste dorp van Frankrijk. We wandelen door het Bois des Amoureux en langs enkele dorpjes voordat we in St. Véran aankomen. Het is een mooi dorp, met nog veel traditionele huizen van steen en hout en met grote balkons op het zuiden. Omdat op 2.000 meter hoogte de granen nog niet rijp waren als ze geoogst werden voor de winter, werden de halmen op die balkons in de zon gehangen om na te rijpen.

Die zon is trouwens één reden om naar de Queyras af te reizen. Het lekkere eten een andere - in alle accommodaties wordt je enorm verwend - en ook fijn is dat het gebied redelijk afgelegen ligt. De bergpassen die je met de auto over kunt zijn in de winter dicht, dus het gebied is alleen via Guillestre te bereiken. En de skipistes zijn niet zo groot, dus heel druk wordt het er niet. Ook bijzonder is dat de dorpen vrij hoog in de dalen liggen, waardoor je altijd veel uitzicht hebt. Dat geeft een heel andere sfeer dan in de diep ingesneden dalen vol donkere sparrenbossen zoals in Oostenrijk.

Formidabel uitzichtpunt

De dag dat de klim naar de Crête de Curlet (2300 meter) op het programma staat is het helder weer en het uitzicht is super. Overal steken de bergkammen scherp af tegen de blauw lucht, het is een plaatje. Vanuit St. Véran dalen we af het dal in, tot in het diepste punt bij de beek. Daar begint de klim door bos en over alpiene weides, die compleet bedolven zijn onder de sneeuw, maar een spectaculair uitzicht bieden op de omringende toppen van meer dan 3.000 meter hoog, zoals Rocca Bianca en Tete des Toillies. We zien St. Véran in de diepte en kijken uit over de hele vallei tot aan de Italiaanse grens.

Als afsluiting lopen we naar het einde van de stille vallei van de Aigues. Als we de Chapelle de Clausis voorbij zijn zien we de Refuge de la Blanche (2.500 meter) al van verre liggen. Slapen in de refuge is vannacht helaas niet mogelijk. Maar ik kan me nog de keer herinneren dat ik er sliep en ’s nachts een half uur lang naar de sterren heb staan turen, zo mooi was het. ’s Ochtends zei de huttenwaard dat het die nacht -30 graden was geweest…. Niet zo gek dat de alpenmarmotten zich in de winter niet laten zien, die zijn in diepe slaap. We nemen nog een laatste foto en zetten de terugtocht in. Morgen zullen we deze prachtige witte wereld weer achter ons laten.'

Sneeuwschoenwandelen, is dat leuk?

Ja, dat is leuk! Het is de makkelijkste manier om je voort te bewegen in de sneeuw. Je hoeft het niet te leren, zoals bijvoorbeeld langlaufen dat je jaren kost om goed te beheersen. Je kunt op sneeuwschoenen onbekommerd rondlopen en om je heen kijken, stoppen voor een foto, noem maar op, zonder uit balans te raken. Het afdalen op sneeuwschoenen is voor een skiër een beetje saai, maar in losse sneeuw kan je heerlijk over steile hellingen naar beneden lopen, glijden, rennen en schuiven.

Wil je zelf deze reis ook maken? Bekijk dan eens deze reis van SNP Natuurreizen, of gebruik het formulier hieronder.